برخی مفسران سنت‌های الهی را همان مشیت دانسته‌ که به صورت قوانین ثابت قابل اجرا هستند. برخی دیگر سنت‌ها را مقررات مستمری برای هدایت بشر و مشیت را برنامه‌ای برای ایجاد آفرینش و اصلاح امور آدمیان می‌دانند. مهم‌ترین یافته در خوانش ایشان این است که مشیت الهی با ابداع و احداث همراه بوده و سنت‌ها بخشی از مشیت و در راستای تحقق این برنامه معرفی شده‌اند. این مقاله به روش توصیفی، تحلیلی و تطبیقی با رویکرد آماری برای بیان ارتباط مفهومی این دو اصطلاح و بررسی نقش آنان در هدایت و سرنوشت بشرنگاشته شده است. نتیجه کلی این‌که مشیت مربوط به کل عالم هستی، تمامی موجودات و فرمول‌های علمی عالم است. اما سنت‌ها مربوط به کنش‌‌های انسانی و صرفا در حوزه اجتماعی عالم اجرا می‌شوند. شاید ارتباطی از نوع عموم و خصوص من وجه بین این دو اصطلاح قرآنی که نقش مهمی در ترسیم سرنوشت بشر دارند وجود داشته باشد.