توانمندی شخصیت دلگرم‌کننده از دو جزء توانایی دلگرمی دادن و لذت بردن تشکیل‌شده است. به این معنا که افرادی که این توانمندی رادارند در دلگرمی دادن به دیگران خوب هستند و از انجام این کار لذت می‌برند. این مقیاس به دلیل استقبال اخیر از نقاط قوت انسانی و اهمیت دلگرمی دادن در بسیاری از نقش‎هایی که روان‌شناسان مشاوره به عهده‌دارند؛ مانند روان‌درمانی، آموزش و نظارت، حائز اهمیت است. هدف از پژوهش حاضر بررسی ویژگی‌های روان‌سنجی مقیاس دلگرمی در جامعه ایرانی بود. این پژوهش از نوع روان‌سنجی است و نمونه آماری آن شامل 319 نفر زن و مرد ساکن در استان هرمزگان است که با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و مقیاس دلگرمی وانگ و شی (2019) و پرسش‌نامه همدلی دیویس (1983) را تکمیل کردند. نتایج تحلیل عامل اکتشافی دو عامل لذت و توانایی ادراک‌شده را نشان داد که 13/58 درصد از واریانس کل را تبیین می‎کردند. همچنین نتایج عامل تأییدی به‌منظور بررسی روایی سازه نشان داد که مدل دوعاملی مقیاس دلگرمی از برازندگی مطلوبی برخوردار است و کلیه شاخص‌های برازندگی نشان دادندکه مدل اندازه‌گیری مقیاس دلگرمی در دامنه مطلوبی قرار داشتند. ضریب دو نیمه‌سازی برای همبستگی نیمه اول و دوم 60/0 به دست آمد. بررسی ویژگی‌های روان‌سنجی، پایایی و روایی مناسب این پرسش‌نامه، کوتاه بودن و سهولت اجرا، شرایط استفاده وسیع محققان را از این ابزار فراهم می‌آورد و در جامعه ایرانی می‌تواند در موقعیت‌های پژوهشی مورداستفاده قرار گیرد و زمینه پژوهش‌های متعددی را در حوزه تربیتی و روان‌شناسی مشاوره فراهم آورد.