مشخص شده است که مورفین می‌تواند غیر از اثر بی¬دردی، بر تکثیر سلول‌های سرطانی مری نیز اثر گذار باشد. در این مطالعه اثر مورفین، نالوکسان، به همراه مهار کننده گیرنده کانابینوئید نوع 1 (Am251)، مهار کننده فسفولیپاز (U73122) و پرگابالین بر روی رده سلولی سرطان مری YM1 ارزیابی گردید. سلول‌های رده سلولی سرطان مری YM1در محیط کشت RPMI-1640 ﺣﺎﻭﻱ ۱۰ ﺩﺭﺻﺪ FBS تکثیر شدند. سپس سلول‌ها با غلطت¬های مختلف داروها به مدت 24 ساعت تیمار شده و میزان زنده ماندن سلول‌ها به روش MTT تعیین گردید. تجزیه و تحلیل نتایج به روش one way ANOVA و آزمون تعقیبی LSD انجام شد. بررسی‌های انجام شده نشان داد که مورفین در هر سه دوز (87، 175 و350 میکرومولار) میزان بقای سلول‌ها را به طور معنی‌داری کاهش می¬دهد (05/0 p <). افزودن نالوکسان 60 میکرومولار به محیط کشت نتوانست میزان بقای سلول‌های سرطانی مری را تغییر دهد. اما نالوکسان به همراه مورفین350 میکرومولار میزان بقا را به طور معنی‌داری نسبت به گروه کنترل (001/0 p <) و گروه نالوکسان کاهش داد (02/0 p <). مهار فسفولیپاز C با U23177 با غلظت 1 میکرومولار به تنهایی (001/0 p <) و یا همراه مورفین 350 میکرومولار میزان بقای سلول‌ها را (001/0 p <) کاهش داد. همچنین AM251 با غلظت 140 میکرومولار به تنهایی (05/0 p <) و یا همراه با مورفین 350 میکرومولار میزان بقا را (001/0 p <) کاهش داد. پر گابالین با غلظت 6 میکرومولار به تنهايي (05/0 p <) و یا همراه با مورفین 350 میکرومولار زنده¬مانی سلول‌ها را نسبت به گروه کنترل (001/0 p <) و نسبت گروه مورفین 350 میکرومولار کاهش داد (01/0 p <). همچنین در گروهی که در معرض هر سه ترکیب قرار گرفته بود بقا سلول‌ها بشدت (001/0 p <) کاهش یافت. نتایج نشان داد که مورفین و داروهای مورد بررسی در این مطالعه می‌توانند به عنوان گزینه‌های بالقوه برای کاهش رشد سلولی در بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته مری مورد استفاده قرار گیرند.