واریکوسل یکی از مهم‌ترین دلایل ناباروری در مردان است که علاوه بر تأثیر منفی بر اسپرماتوژنز، می‌تواند بر سیستم غدد درون‌ریز نیز تأثیر بگذارد. ارتباط بین واریکوسل و تولید تستوسترون مشخص نیست. کبد یکی از اندام‌های مؤثر در متابولیسم مواد و هورمون‌ها است. هدف از این مطالعه بررسی سطح تستوسترون سرم و ارتباط آن با تغییرات آنزیمی کبد بود. 50 سر رت نر نژاد ویستار به 5 گروه شامل کنترل، شم، القای واریکوسل، القای واریکوسل (50 میلی‌گرم بر کیلوگرم کورکومین) القای واریکوسل (100میلی‌گرم بر کیلوگرم کورکومین) تقسیم‌بندی شدند. پس ‌از دوره تیمار، سطح آهن (Fe2+)، تستوسترون، بیلی‌روبین نوع مستقیم (D)، بیلی‌روبین کل (T) و غلظت سرمی آلانین آمینو ترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) ارزیابی شد و بافت کبد جداشده و موردبررسی قرار گرفت. واریکوسل موجب افزایش معنی‌دار سطح آهن (05/0 ≥ p)، کاهش غیر معنی‌دار سطح‌ تستوسترون (242/0=p) و بیلی‌روبین توتال (639/0= p) شد. درمان با کورکومین منجر به کاهش غیر معنی‌داری در سطح آهن (056/0=p ) و بیلی‌روبین توتال (639/0= p)، همچنین افزایش غیر معنی‌دار در سطح‌ تستوسترون (05/0< p) نسبت به واریکوسل شد، درحالی‌که سطح بیلی‌روبین مستقیم (05/0≥ p) در واریکوسل افزایش معنی‌داری نسبت به شم و کنترل نشان داد. استفاده از کورکومین باعث کاهش معنی‌دار آن نسبت به واریکوسل شد (03/0 = p). ارزیابی سطح ALT(762/0=p ) و AST (367/0=p ) اختلاف معنی‌داری در بین گروه‌ها نشان نداند. واریکوسل بر سطح آهن، تستوسترون، بیلی‌روبین و آنزیم‌های کبدی تأثیر منفی دارد. کورکومین علاوه بر مهار آسیب‌های ناشی از واریکوسل در بافت بیضه، قادراست تا اثرات مخرب واریکوسل را بر روی مؤلفه‌های بیوشیمیایی مرتبط با بافت کبد کاهش دهد. عصاره کورکومین در دوزهای بالاتر می‌تواند منجر به کاهش آنزیم کبدی AST دررت های واریکوسلی گردد. پرونده مقاله

اخیرا استفاده از داروهایی که به دلایلی غیر از ناباروری مردان تجویز می شود ممکن است تأثیر بالایی بر پتانسیل باروری داشته باشد. ایبوپروفن، به عنوان یکی از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، احتمالاً می تواند تأثیر منفی بر روند اسپرماتوژنز داشته باشد که می تواند وابسته به دوز باشد. این عارضه جانبی احتمالاً از طریق استرس اکسیداتیو ایجاد می شود. بنابراین، در این مطالعه، ما اثر دوزهای مختلف ایبوپروفن بر اسپرماتوژنز، پارامترهای اسپرم و استرس اکسیداتیو را ارزیابی کردیم. در این مطالعه، 15 موش نر NMRI، روزانه با دوزهای مختلف ایبوپروفن (5، 25، 50 و 100 میلی گرم/کیلوگرم) به مدت یک ماه گاواژ شدند. موش ها روزانه گاواژ شده و پس از 35 روز آسان کشی شدند. سپس پارامترهای مورفومتریک بیضه، غلظت، تحرک و استرس اکسیداتیو اسپرم ارزیابی شد. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون ANOVA تحلیل گردید. دوزهای مختلف ایبوپروفن در مقایسه با گروه کنترل بر امتیاز جانسون و غلظت اسپرم تأثیری نداشت. اما تحرک اسپرم تنها در دوز 100 میلی گرم/کیلوگرم به طور ناچیزی کاهش یافت. بعلاوه سطح استرس اکسیداتیو در تمام دوزهای ایبوپروفن در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت و این افزایش تنها در دوز 100 میلی گرم/کیلوگرم معنادار بود (03/ 0p =). بر اساس نتایج این مطالعه، تجویز مداوم ایبوپروفن به مدت یک ماه هیچ تأثیر قابل توجهی بر اسپرماتوژنز و پارامترهای اسپرم ندارد، اما به طور قابل توجهی تولید ROS را افزایش می دهد که تأثیر آن بر یکپارچگی کروماتین اسپرم، برای مدت طولانی نگران کننده است، که در آینده نیاز به مطالعات بیشتری دارد. پرونده مقاله