مقاله حاضر در پی شناخت مسئله محوری شهر تهران در سال­های  1357 تا 1367  و بررسی نسبت موجود میان این موضوع و شرایط اجتماعی حاکم بر این دوران می­باشد. روش بکار گرفته شده تحلیل محتوا و روش کتابخانه ای/اسنادی می­باشد. چارچوب مفهومی جهت انجام تحقیق حاضر، بر مبنای "رویکرد برساخت­گرایی " و ویژگی­های "متغییر و نسبی بودن" و "تاریخی بودن" مسائل اجتماعی انتخاب شده است.از میان پژوهش های انجام شده در حوزه مسائل اجتماعی شهر تهران 15 پژوهش تحلیل محتوا شده و بر اساس یافته های این تحقیق مهم­ترین مسئاله اجتماعی تهران در سال­های مذکور مسائل جمعیتی بوده است که شامل حاشیه­نشینی، مهاجرت، شلوغی و ازدحام جمعیت، حضور اتباع خارجی و ... می­شود. با مروری بر شرایط اجتماعی حاکم بر این سال­ها مشخص شد که با وجودی که شهر تهران از سال­ها پیش از انقلاب تحت تأثیر انجام اصلاحات ارضی و نوسازی دوران محمدرضا پهلوی، با مشکل افزایش جمعیت روبرو بوده است، اما این مشکل در سال­های آغازین انقلاب به اوج خود رسیده و پس از آن نیز وقوع جنگ 8 ساله و مهاجرت­های ناشی از آن، سبب شد تا این مشکل به صورت یک مسئله­ی اجتماعی مورد توجه قرار گیرد. پرونده مقاله