فعالیت‌های هسته‌ای ترکیه در دهه‌های اخیر و از جمله انعقاد قرارداد 2010 با روسیه و قرارداد 2013 با ژاپن برای ساخت و راه‌اندازی 9600 مگاوات نیروگاه هسته‌ای، بحث از ماهیت صلح آمیز و یا معطوف بودن این فعالیت‌ها به حصول توانمندی تولید تسلیحات اتمی را به یکی از موضوعات امنیتی مهم در عرصه روابط بین‌الملل تبدیل نموده است. اینکه ترکیه تا چه حدی امکان دستیابی به توانمندی تولید سلاح هسته‌ای را دارد، پرسشی است که مقاله حاضر به دست آوردن پاسخ آن را با تکیه بر تکنیک‌ پژوهش تاریخی و با استناد به اسناد و منابع معتبر در دستورکار قرار داده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که با توجه به وجود دیدگاه‌های متعارض در داخل ترکیه، ظرفیت تکنولوژیک محدود این کشور در عرصه فناوری هسته‌ای، عدم همکاری شرکای بین‌المللی، مخالفت قدرت‌های بزرگ جهان و نهایتا موانع حاصل از رژیم حقوقی و بین‌المللی موجودامکان و احتمال دستیابی ترکیه به توانمندی تولید سلاح هسته‌ای در آینده قابل پیش‌بینی چندان محتمل به نظر نمی‌رسد. پرونده مقاله

ترور دانشمندان هسته‌ای ایران از جمله رویدادهای مهم و البته تلخ کشور در دهه های اخیر به شمار می‌آید. این موضوع از منظرهای مختلف می‌تواند مورد بررسی قرار گیرد و مقاله حاضر در نظر آن را از منظر حقوقی و به روش توصیفی- تحلیلی بررسی و ارزیابی نماید. پرسش اصلی که این مقاله در صد پاسخ به آن می‌باشد این است که در عرصه بین‌المللی چه ظرفیت‌های برای رسیدگی حقوقی ترور این دانشمندان وجود دارد و جمهوری اسلامی ایران تا چه میزان می‌تواند از آن‌ها در جهت احقاق حقوق حقه خود استفاده نماید ؟ فرضیه و یافته‌های این پژوهش حاکی از آن است که در وضعیت فعلی، در حقوق بین‌الملل سازوکارهایی برای رسیدگی حقوقی ترور دانشمندان هسته‌ای پیش‌بینی‌شده است که در قضیه حاضر جمهوری اسلامی ایران نیز می‌تواند در چارچوب مقرر از آنها استفاده نماید؛ اما در عین حال خلا ها و کاستی هایی نیز در این زمینه وجود دارد که ممکن است پیگیری حقوقی این ترورها را با چالش هایی مواجه نماید. پرونده مقاله