در دو دهه اخیر سیاست به‌سازی و مقاوم‎سازی مسکن روستایی برای بهبود کیفیت آن در سطح کشور به اجرا درآمده‎است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر اجرای این سیاست بر پایداری مسکن از جنبه‌های کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی در نواحی روستایی بوده‎است. داده‎های لازم با رویکرد کمی و با روش‌های اسنادی و پیمایشی گرد‌آوری شد. ابزار اصلی گردآوری داده پرسش‌نامه محقق‌ساخته بود. جامعه آماری این پژوهش 528 خانوار دریافت‎کننده اعتبارات در دوره زمانی 1395-1384 در 23 روستای دهستان‎های طرازناهید و کوهپایه شهرستان ساوه است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 196 خانوار محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده‎های پرسش‌نامه با آمار توصیفی و استنباطی (آزمون T تک نمونه‎ای) انجام شد. وزن‎دهی به مولفه‎های پایداری مسکن با روش‎ آنتروپی شانون و سطح بندی روستاها با مدل ویکور انجام شد. نتایج پژوهش نشان می‎دهد سیاست مقاوم‎سازی مسکن روستایی بیش‌ترین تاثیر را بر جنبه کالبدی مسکن (با میانگین 91/2) داشته و سپس بر جنبه‎های محیط زیستی (با میانگین 65/2) و اجتماعی (با میانگین 53/2) داشته‌است. کم‎ترین تاثیر این سیاست بر جنبه‎های اقتصادی (با میانگین 24/2) بوده‌است. نتایج به‌دست آمده از مدل ویکور، نشان داد 11 روستا در گروه پایدار، 7 روستا نسبتاً پایدار، 2 روستا با پایداری پایین و 3 روستا در گروه ناپایدار قرار می‌گیرند. هم‌چنین، تاثیرگذاری این سیاست بر روستاها یکسان نبوده و در روستاهای بزرگ‎تر و نزدیک به شهر اثرات بیش‎تری داشته‌است.  پرونده مقاله