ایده فرم تابع رويداد معماري، شیوه­ای زمینه­ای از روند شکل­گیری قرائت­‌های متفاوت از فرم در پیچیدگی‌­های تضاد گونه معماری است؛ که از انطباق خصوصیات مکانی (فضا) و تقابل‌­های برنامه‌­محور (عملكرد) بر یکدیگر، به شکلی انعطاف‌­پذیر اجازه بروز می‌­یابد؛ درحالی‌که ـ کماکان ـ ماهیت مدرن خود را حفظ نموده، تمامی كنش‌­ها را ـ دوباره ـ در شرايط پست‌­مدرن قالب‌­ریزی می­‌کند. اين پژوهش ـ كه به روش كيفي و با رهيافت نظري‌­پردازي داده بنياد انجام‌شده است ـ با هدف بازنمایی عینی فرم و عملکرد معماری در تبعیت از فرهنگ جهانی، به دنبال پاسخ اين پرسش است كه كاركرد کالبدی فرم در معماری معاصر ـ به‌ویژه معماری معاصر ایران ـ چگونه است؟ به اين منظور، داده‌­ها در قالب مصاحبه‌های نیمه ساختاریافته، گردآوری و واكاوي گرديده و پاسخ‌­ها در مصاحبه 17 ام، به بالاترين سطح اشباع رسیده است. میانگین توافقِ 90.37 درصد، نشان از قابلیت اعتماد نسبتاً کامل و پوشش سطح معيار بیش از 0.6 کاپا، قابلیت اعتبار را ایده‌­آل توصیف می­‌کند؛ بنابراین، شاخص کیفیت تحقیق، موردقبول و روایی و پایایی تحقیق، مورد تأیید و نتیجه تحقیق ـ با بررسی معیارهای تطبیق، تعمیم، قابلیت فهم و کنترل ـ قابل ارزیابی و تفسیـر مي­‌باشد. به نظر می‌رسد کارکرد فرم در معماری معاصر، تابع بازنمایی عینی از فرهنگ جهانی است؛ که به­‌واسطه خاصیت تعاملی‌­اش با فضا (کالبد)، در قالب یک رویداد برنامه‌­محور، متضمن پاسخ­گویی به عملکرد خواهد بود و در بحرانی خودانعکاسی از تغییراتی مداوم، به گذرگاهی موقتی میان وضعیت‌­های جايگزين منجر می‌­شـود؛ که به‌­جـای ایجـاد تضـاد بین دو فـرم، به دنبال برقراري ارتبـاط میان آن‌­ها است؛ خواه به شکل تداوم تغییر و تحول در تکوین فضا (از طریق تکنولوژی و عملکرد)؛ و یا به شکل تضادهای پویا و پیچیدگی‌­های انتزاعی (از طریق روابط برنامه­ محور و کاربردی).