چکیده موضوع این مقاله، تحلیل ناکامی تحقق تعامل سازنده به‌عنوان آموزۀ محوری سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران در 1404 در سیاست خارجی کشور، طی سال‌های 1384 تا 1388 است. پس از بیان مسأله تحقیق و اثبات جنبۀ پرابلماتیک آن، راه‌حل نظری مسأله از طریق مرور نظریه‌های سطح خرد و کلان تصمیم گیری واکاوی شد. سپس نظریه تصمیم گیری اسنایدر در سیاست خارجی به‌عنوان چارچوب نظری پژوهش برگزیده و در این چارچوب فرضیه پژوهش ارائه شد. پس از عملیاتی کردن مفاهیم فرضیه و جمع‌آوری داده ها که به‌صورت اسنادی و کتابخانه‌ای انجام‌شده است، از طریق روش تحلیل روایت، فرضیه پژوهش ارزیابی و داوری شده است. یافته‌های تحقیق، بیانگر آن است که عوامل عدم تحقق تعامل سازنده مندرج در سند چشم‌انداز جمهوری اسلامی ایران در 1404 در سطح کنشگر کلیدی (رئیس ‌جمهور) و در قالب مؤلفه های سه گانۀ توانایی، ارتباطات و اطلاعات، انگیزه وی قابل‌شناسایی است. پرونده مقاله