ضریب‌رفتار بعنوان عاملی که دربرگیرنده‌ی عملکرد غیرارتجاعی سازه‌ها دربرابر زلزله‌های شدید است، کاربرد وسیعی در آیین‌نامه‌ها برای تعیین نیاز لرزه‌ای و طراحی سازه‌ها دارد. هراندازه مقدار محاسبه شده‌ی ضریب‌رفتار به واقعیت نزدیک‌تر باشد، تعیین مقاومت مورد نیاز سازه دقیق‌تر خواهد بود. روش تحلیلی متداول برای محاسبه‌ی مقدار ضریب‌رفتار ساختمان‌های معمولی، روش تحلیل استاتیکی غیرخطی (پوش‌آور) است. اما استفاده از این روش برای ساختمان‌های دارای جداسازپایه با تردیدهایی همراه است. تحلیل دینامیکی غیرخطی افزاینده (IDA) یکی از روش‌های نوین با کاربرد گسترده است که می‌تواند جایگزین مناسبی برای محاسبه‌ی ضریب‌رفتار ساختمان‌های دارای جداسازپایه باشد. دراین مقاله ضریب‌رفتار سازه‌ی فولادی خمشی مجهز به جداسازپایه، برای سه مدل ، 8 و 12 طبقه‌ی فولادی با استفاده از دو روش، یکی تحلیل پوش‌آور (روش مرسوم) و دیگری تحلیل دینامیکی غیرخطی افزاینده محاسبه و مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاکی از دقیق‌تر بودن روش تحلیل دینامیکی غیرخطی افزاینده نسبت به تحلیل پوش‌آور، به‌دلیل استفاده‌ی مستقیم از رکوردهای زلزله و همچنین منظور نمودن تمام مشخصات دینامیکی سازه و خصوصاً مشخصات دینامیکی جداساز پایه‌ی آن، می‌باشد. بطوریکه ضریب‌رفتار حاصل از تحلیل IDA نسبت به تحلیل پوش‌آور در سازه‌ی 5 طبقه 2/8%، در سازه‌ی 8 طبقه 16/61% و در سازه‌ی 12 طبقه 8/84% افزایش را نشان می‌دهد. همچنین ضریب‌رفتار حاصل از تحلیل‌ها با مقادیر توصیه شده در آیین‌نامه‌ی FEMA P695 مقایسه شده است. پرونده مقاله

میراگرهای سیال تنظیمی (TLD)، که امروزه بصورت گسترده‌ای مورد استقبال و استفاده قرار گرفته‌اند، با داشتن ساختاری ساده، عدم نیاز به منبع انرژی خارجی و هزینه‌های ناچیز ساخت و اجرا توانسته‌اند بطور موثری برای کاهش پاسخ‌های سازه‌ها در برابر نیروهای زلزله مورد استفاده واقع شوند. با تنظیم ارتفاع آب درون مخزن میراگر سیال تنظیمی بگونه‌ای که فرکانس ارتعاش سیال با فرکانس اصلی سازه یکسان شود می‌توان بالاترین راندمان را از این سیستم کنترلی انفعالی (غیرفعال) در کاهش پاسخ سازه‌ها بدست آورد. تلاش‌های زیادی انجام شده است که این نوع میراگر درهنگام شرایط عادی نیز بتواند کاربرد داشته و بعنوان منبع ذخیره‌ی آب ساختمان مورد استفاده واقع شود. اما در چنین شرایطی به دلیل متغیر بودن سطح آب مصرفی درون مخزن میراگر، دیگر لزوماً راندمان آن درصورت وقوع زلزله بالا نخواهد بود. لذا هدف از ارائه این مقاله ارائه جزئیات کامل‌تری از یک مدل بهبود یافته‌ی پیشنهادی بجای TLDهای متداول است که بتواند در ارتفاع‌های مختلف آب درون مخزن نیز دارای بهترین راندمان در کاهش پاسخ‌های سازه‌ای داشته باشد و قبلاً برای نخستین‌بار توسط مولفین پیشنهاد شده است. بدین منظور با اعمال هفت گروه رکورد زلزله به مدل تحلیلی مورد مطالعه، راندمان این دو سیستم کنترلی با یکدیگر مقایسه شده است. نتایج تحلیل‌های تاریخچه‌ی زمانی غیرخطی انجام شده بیانگر آن است که پاسخ‌های حداکثر ساختمان در سیستم کنترلی پیشنهادی در مقایسه با سیستم TLD ‌متداول، برای ارتفاع‌های مختلف آب مخزن، کاهش قابل توجهی داشته و موثرتر بوده است. پرونده مقاله