یکی از موارد تأثیرگذار بر میزان ریسک صندوق‌های سرمایه‌گذاری، سطح ریسک‌پذیری مدیران آن صندوق می‌باشد. اما میزان ریسک‌پذیری مدیر نیز متأثر از فازهای شخصیتی و تیپ شخصیت اوست. هدف این پژوهش بررسی نقش فازهای شخصیتی مدیران بر میزان ریسک صندوق‌های سرمایه‌گذاری می‌باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل، کلیه صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک فعال در بورس اوراق بهادار تهران و مدیران آن می‌باشد، که با توجه به این جامعه، تعداد 98 صندوق و مدیر مربوطه به روش کوکران، به عنوان نمونه انتخاب شدند . ابزار گرد‌آوری اطلاعات به دو روش پرسشنامه چند وجهی مینه‌سوتا (MMPI-71) و همچنین جمع‌آوری داده‌های مربوط به بازدهی روزانه صندوق‌ها در سال 94می‌باشد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که بین 5 فاز شخصیتی (افسردگی، مانیا، علائم سایکوتیک، پیکاستنی یا خستگی و ضعف روانی و پارانویا) با ریسک صندوق شامل ارزش در معرض خطر و نیمه واریانس رابطه معناداری وجود دارد. همچنین مشخص شد که تیپ شخصیتی بر روابط فوق اثر تعدیل‌کنندگی دارد. پرونده مقاله

در این مقاله با استفاده از ادبیات پژوهش و روش‌های ریاضی به اعمال تغییراتی برای مناسب‌تر نمودن استفاده از ضریب ریسک‌گریزی در مدل‌های بهینه‌سازی اقدام شد. ضریب ریسک‌گریزی معرفی شده در این پژوهش با اعمال در بخش بیشینه‌سازیِ بازده مدل بدون ایجاد اثر نامطلوب، قادر خواهد بود دقت الگوریتم‌های فرا ابتکاری را در یافتن پاسخ‌های بهینه بهبود بخشد. در ادامه مدل ارائه شده برای 30 سهم از بازار بورس اوراق بهادار تهران به همراه یک دارایی با ریسک صفر با لحاظ نمودن برخی محدودیت‌های موجود در بازار ایران بکار گرفته شد. به منظور حل مدل از روش بهینه‌سازی فرا ابتکاری ژنتیک استفاده گردید و برای سنجش کارایی مدل، نتایج اجرای فرایند بهینه سازی با 2500 پورتفوی تصادفی که در محدودیت‌های مساله قرار داشت مقایسه گردید و نتایج حاصله نشان داد پاسخ‌های ارائه شده توسط مدل در هر دو عامل ریسک و بازده بصورت همزمان نسبت به سایر پورتفوهای تصادفی برتری محسوسی ایجاد نموده است. پرونده مقاله