نوع نگاه هر شاعر نسبت به جهان پیرامون خویش و شیوۀ برقراری ارتباط با آن، همچنین احساسات و عواطف درونی خود و به‌کارگیری زبانی درخور این نوع نگاه و عواطف، خط سیر شعری او را نمایان می‌کند. این تحقیق کوشیده است تا اشعار پانته‌آ صفایی، کبری موسوی و نجمه زارع را به لحاظ اندیشه و زبان زنانه بررسی کند. به این منظور نخست ویژگی‌های عاطفی زنانه در زبان شعری آنان مورد مطالعه قرار گرفته است. در شعر هر سه شاعر عشق و عواطف انسانی درون مایة اصلی غزل‌های آنان را تشکیل می‌دهد. یأس و امید را با بسامدهای متفاوت توأمان در شعر آن‌ها می‌توان مشاهده کرد. تأثیر مذهب و باورهای دینی در شعر آن‌ها مورد بررسی واقع شده و همچنین قدرت تصویرگری و خلاقیت با نگاهی زنانه در شعر آن‌ها تبیین شده است. در نهایت تفاوتها و شباهت‌های شعری آنان با استناد به محتوای شعرشان ذکر شده است. پرونده مقاله