بافت‌های باارزش تاریخی جدای از رسالت خود در بازشناسی هویت شهری، نه‌تنها به‌عنوان فضای کسب‌وکار، بلکه از جذاب‌ترین مقاصد گردشگری شهرها نیز به شمار می‌روند. این گنجینه‌های باارزش در کلان‌شهرهای جهان سوم معمولاً در دوره مدرنیسم به مناطق پرتراکم و گره‌های ترافیکی تبدیل‌شده و چالش‌های حاصله از این روند منجر به منزوی شدن آن‌ها و نیز هویت اصلی شهر گردیده است. هدف پژوهش حاضر شناسایی پهنه‌های مستعد گردشگری برای توسعه الگوی دسترسی پیاده در بافت تاریخی فرهنگی کلان‌شهر شیراز می‌باشد. روش تحقیق حاضر، اسنادی و میدانی بوده و داده‌های اولیه به‌صورت پیمایشی از طریق پرسشنامه تهیه و استخراج گردیده‌اند. یافته‌ها نشان می‌دهند بااینکه نزدیک به 80 درصد گردشگران از وضعیت ترافیکی شیراز ناراضی‌اند، میزان رضایتمندی آن‌ها از نحوه دسترسی به جاذبه‌های خارج از بافت تاریخی فرهنگی شیراز بیشتر از داخل این بافت بوده است. آن‌ها چالش‌های مربوط به مسیرهای منتهی به جاذبه‌ها (30 درصد) و نیز ماهیت بافت تاریخی شهر (26 درصد) را مهم‌ترین دلایل وضعیت مذکور می‌دانند. مقاله حاضر، با استفاده از AHP و GIS و نیز معیارهای مکان‌یابی، پهنه‌ها و مسیرهای مستعد برای توسعه محورهای پیاده را انتخاب نموده و در نهایت به ارائه نتیجه‌گیری و پیشنهاد‌ها انجامیده است. با توجه به مطالعات و تجزیه‌وتحلیل‌های صورت گرفته، پهنه مناسب جهت انتخاب مسیرهای پیاده گردشگری حدفاصل بین شاه‌چراغ و علاءالدین حسین و کوچه‌های فرعی منشعب از آن‌ها انتخاب شده است. پرونده مقاله

نحوه پراکنش خدمات روستایی نشانگر میزان رشد و توسعه‌یافتگی مناطق روستایی و بالطبع نحوه نگرش به ساز و کارهای برنامه‌ریزی غیرمتمرکز در سطح کشور می‌باشد. در پراکنش خدمات روستایی در مراحل اولیه توسعه‌یافتگی، توجه به شاخص‌های کالبدی، اجتماعی و اقتصادی حائز اهمیت بسیاری است. در پژوهش حاضر با توجه به شرایط منحصر به فرد بخش درودزن در نزدیکی به مراکز جمعیتی و اقتصادی شیراز و مرودشت، سعی در سطح‌بندی مراکز خدماتی روستایی جهت نیل به اهداف پایداری در سطح منطقه شده‌است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی با استفاده از مدل‌های کمی جهت سطح‌بندی مراکز روستایی می‌باشد و از نظر هدف در دسته تحقیقات کاربردی پرونده مقاله