دشت فاریاب بخشی از حوضه غربی جازموریان و در جنوب غربی دشت جیرفت واقع شده است. هدف از اجرای این پژوهش بررسی کیفیت شیمیائی آب زیرزمینی منطقه مورد مطالعه از نظر مصارف شرب و کشاورزی می باشد. ابتدا از منابع آبی انتخابی نمونه برداری صورت گرفته و سپس نمونه ها جهت آنالیز شیمیایی به آزمایشگاه منتقل می شوند. نتایج آنالیز جهت پردازش و تفسیر به نرم افزارهای Excelو ArcGIS داده شد و به روش IDW در محیط نرم افزار Arcmap نقشه های هم کیفی ترسیم گردید. بررسی کیفیت آب جهت شربو کشاورزی بوسیله نرم افزار AqQa با ترسیم نمودارهای هیدروشیمیاییمشخص گردید. نتایج نشان می دهد میزان شوری در بخش جنوب شرقی دشت بیشتر از سایر نقاط دشت بوده و میزان غلظت املاح آب در این بخش از دشت بیشتر از حداکثر مجاز استانداردهای آب آشامیدنی (2000mg/l) می باشد. همچنین سختی آب در چاههای بخش های شمال شرق و جنوب شرقی دشت بیشتر از دیگر قسمتهای دشت بوده و سختی آب اکثر چاههای منطقه بیشتر از حداکثر مجاز استانداردهای آب شرب (500mg/l) می باشد. میزان غلظت سدیم (SSP) در بخش مرکزی بیشتر از سایر نقاط دشت بوده و آب این قسمت از دشت به دلیل SSP>80 جهت کشاورزی نامطلوب می باشد. رشد گیاهان و توسعه کشاورزی در بخش های مرکزی دشت به دلیل SSP (غلظت سدیم) بالا نسبت به سایر بخش های دشت رو به کاهش است. زیرا SSP بالا سبب سفت شدن و کاهش نفوذپذیری خاک شده و رشد گیاهانرا متوقف می سازد. پرونده مقاله

دشت بم در حدود 207 کیلومتری جنوب شرقی مرکز استان کرمان و در حاشیه کویر لوت واقع شده که جزء مناطق خشک کشور محسوب می شود. در این تحقیق کلیه متغیرهای هیدرولیکی آبخوان شامل هدایت هیدرولیکی(K)، ضریب آبگذری (T) و ضخامت آبخوان (b) مورد بررسی قرار گرفته شده است. با اجرای آزمایش پمپاژ در چاههای مشاهده ای ضریب قابلیت انتقال آبخوان اندازه گیری شده و ضخامت آبخوان با روش ژئوفیزیک در جهات مختلف دشت تخمین زده شد. میزان هدایت هیدرولیکی از طریق فرمول دارسی محاسبه شده و کلیه داده ها جهت پردازش به نرم افزار اکسل، سرفر و جی آی اس داده شده است. تغییرات متغیرهای هیدرولیکی، ضریب قابلیت انتقال و ضخامت آبخوان بصورت نقشه هایی پهنه بندی شده و نتایج حاصله مورد تفسیر قرار گرفته شده است. نتایج نشان می دهد میزان ضریب آبگذری در بخشهای شرقی و جنوب شرقی دشت بیشتر از سایر قسمتهای دشت بوده است. همچنین میزان ضریب قابلیت انتقال آبخوان از سمت شمال غربی به سمت جنوب شرقی رو به افزایش می باشد. بطور کلی ضخامت آبخوان از سمت شمال غربی و جنوب شرقی به سمت مرکزی دشت رو به افزایش است. بنابراین اگر چاه و یا قناتی جهت بهره برداری از منابع آب زیرزمینی در بخش های شرقی و جنوب شرقی دشت حفر گردد دارای آبدهی خوبی نسبت به سایر قسمتهای دشت خواهد بود. زیرا به دلیل وجود رسوبات با نفوذپذیری بالا در بخش های فوق الذکر ضریب قابلیت انتقال آبخوان بیشتر می باشد. پرونده مقاله