زمینه: انسان توانایی های مختلفی دارد. یکی از این توانائی ها خلاقیت است. حل مسئله و خلاقیت در بالاترین سطح فعالیت های شناختی انسان قرار دارند و از ارزشمندترین غایت های پرورشی و اهداف آموزشی به حساب می آیند. خلاقیت یکی از مهم‌ترین عواملی است که با سازگاری تحصیلی رابطه دارد و به معنای وحدت بخشیدن به همه کارهای انسان است و بی‌تردید هدف عمده نهادهای آموزشی و پرورشی ایجاد توانائی حل مسئله و خلاقیت در دانش آموزان است. هدف: هدف از پژوهش حاضر تبیین رابطه بین خلاقیت و سازگاری تحصیلی دانش آموزان با میانجی‌گری انگیزش تحصیلی بود. روش: به منظور نیل به هدف پژوهش 542 نفر از دانش آموزان که از آن تعداد 268 نفر دختر و 274 نفر پسر در دبیرستان‌های شهرستان رباط کریم در سال تحصیلی 96-97 مشغول به تحصیل بودند؛ انتخاب شدند. روش نمونه‌گیری به شیوه تصادفی خوشه‎ای چند مرحله ای انتخاب شد. شرکت کنندگان 268 دختر و 274 پسر، پرسشنامه‎های، خلاقیت عابدی (1372)، سازگاری تحصیلی بیکروسریاک (1989)، انگیزش تحصیلی والرند و همکاران (1992) را تکمیل کردند. روش تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی و از لحاظ تحلیلی از نوع معادلات ساختاری بود و به منظور تجزیه و تحلیل داده‎ها از مدل‎یابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار Amos استفاده شد. نتیجه‌گیری: یافته‎های پژوهش نشان داد، مدل ساختاری رابطه خلاقیت و سازگاری تحصیلی با میانجی گری انگیزش تحصیلی با داده‌های گرد‎آوری شده برازش داشت. اثر مستقیم خلاقیت بر سازگاری تحصیلی معنادار بود. در اثر غیر مستقیم خلاقیت و انگیزش تحصیلی و ابعاد آن، خلاقیت با سازگاری تحصیلی رابطه مثبت و معنادار داشت. همچنین رابطه انگیزش درونی و بی‎انگیزگی با سازگاری تحصیلی معناداربود ولی رابطه انگیزش تحصیلی بیرونی با سازگاری تحصیلی غیرمعنادار بود. رابطه بی انگیزگی معنادار ولی منفی بود. پرونده مقاله

هدف از پژوهش حاضر تبیین نقش خلاقیت و سبک های تفکر بر پیشرفت تحصیلی با میانجی گری انگیزش تحصیلی دانش آموزان (دختر و پسر) دوره دوم متوسطه دبیرستان های شهرستان رباط کریم بود. در این پژوهش، 542 نفر از دانش آموزان (دختر=268،پسر=274) مقطع دوم متوسطه دبیرستان های شهرستان رباط کریم با دامنه سنی 20-15 سال به روش نمونه گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شده و به ابزار پژوهش که شامل پرسشنامه خلاقیت عابدی (1372)، پرسشنامه سبک های تفکر استرنبرگ (1997) و پرسشنامه انگیزش تحصیلی والرند و همکاران (1992) بود، پاسخ دادند. جهت سنجش پیشرفت تحصیلی نیز از معدل سالانه (پایان ترم نوبت دوم) استفاده شد. روش پژوهش، توصیفی-همبستگی و جهت تحلیل داده ها از روش مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد.نتایج حاصل از داده ها حاکی از برازش مدل در رابطه خلاقیت و سبک های تفکر با پیشرفت تحصیلی و با میانجی گری انگیزش بود. همچنین رابطه سبک های تفکر (قانونگذار، قضایی، اجرایی) و خلاقیت در اثر مستقیم بر پیشرفت تحصیلی غیرمعنادار بود. رابطه انگیزش تحصیلی درونی با پیشرفت تحصیلی معنادار، و رابطه بی انگیزگی تحصیلی با پیشرفت تحصیلی معنادار ولی منفی بود. همچنین رابطه انگیزش تحصیلی بیرونی با پیشرفت تحصیلی غیر معنادار بود و در اثر غیر مستقیم با واسطه گری انگیزش تحصیلی خلاقیت و سبک تفکر اجرایی با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معنادار داشت، ولی رابطه سبک های تفکر (قانونی، قضایی) با پیشرفت تحصیلی غیرمعنادار گزارش شد. پرونده مقاله