هدف از تحقیق حاضر ارزیابی طرح آموزش فراگیر برای کودکان استثنایی از دیدگاه معلمان عادی، استثنایی، رابطین شرکت کننده در دوره ابتدایی آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی 95-1394بوده است.در آموزش تلفیقی دانش‌آموزان استثنایی در کنار دانش‌آموزان عادی به تحصیل می‌پردازند.روش تحقیق توصیفی و از نوع زمینه یابی و جامعه آماری آن ۶۰ نفر معلمان ابتدایی در سه گروه (عادی، اسنثنایی و رابطین)بوده است.ابزار گردآوری داده ها، ویراست دوم پرسشنامه سازمان پژوهش آموزش و پرورش استثنایی بوده است که روایی آن توسط اساتید راهنما و مشاور و متخصصان مربوط تائید شده و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ با میزان 96% محاسبه و تایید گردیده است.برای تجزیه و تحلیل آماری علاوه بر آمار توصیفی از آزمون T تک نمونه‌ای و آزمون فریدمن برای تجزیه و تحلیل‌ها داده استفاده شد.نتیجه اینکه اجرای طرح آموزش فراگیر از نظر رشد اجتماعی، رشد عاطفی، جایگاه و موقعیت اجتماعی، خودشناسی دانش‌آموزان استثنایی، تعامل دانش‌آموزان استثنایی با سایر دانش‌آموزان وایجاد سازگاری بین دانش‌آموزان استثنایی و دانش‌آموزان عادی مطلوب بود، اما در امور آموزشی این طرح اثرات مطلوبی ایجاد نکرده است.ادامه اجرای طرح نیازمند اصلاح در روشها به ویژه در بخش آموزش می‌باشد پرونده مقاله