مقدمه: فناوری های جدید، تغییرات عمده ای در کلاس درس بوجود می آورد،که سبب ایجاد تغییرات در ساختارهای آموزشی، الگوهای رفتاری داخل نظام آموزش و پرورش و حتی محتوا آموزشی شده است. موسسات آموزشی در تمام سطوح سعی کرده اند، با ادغام فناوری در روش های آموزشی بهبود فرایندهای یاددهی- یادگیری را تسهیل کنند. وقتی که فناوری اطلاعات در آموزش وپرورش تغییرات عمده ایجاد می کند، بی شک برنامه های درسی نیز تغییر خواهند کرد. هدف اصلی پژوهش حاضر، موانع اجرای فناوری واقعیت افزوده در برنامه درسی نظام آموزش ابتدایی ایران است. روش شناسی پژوهش:روش پژوهش کیفی است.از روش تحلیل مضمون انجام شد. جامعه آماری صاحب نظران برنامه درسی و کارشناسان تکنولوژی آموزشی و معلمان بودند. که بر اساس نمونه گیری هدفمند 18 نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. به‌منظور بررسی روایی و پایایی چهار معیار:1- مقبول‌بودن 2- تائیدپذیری3ـ اطمینان‌پذیری4ـ انتقال‌پذیری برای ارزیابی مدنظر قرار گرفت. یافته ها :پس از کدگذاری و تحلیل داده‌های مصاحبه، تعداد 51 مضمون پایه استخراج شد. از این مضامین پایه تعداد 15مضمون سازمان‌دهنده و در نهایت 6 مضمون فراگیر که شکل دهنده موانع اجرای برنامه درسی مبتنی بر فناوری واقعیت افزوده بودند، شناسایی شدند. بحث و نتیجه گیری: شواهد نشان می دهد که عوامل زیادی موانع استفاده از فن آوری های نوین آموزشی در فرایند تدریس و آموزش می شوند و ترتیب اولویت این موانع با همدیگر در تحقیقات مختلف، متفاوت است. پرونده مقاله