زمینه و هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی مقایسه‌ای تاثیر ماده دوستاکسل بر روی لقاح آزمایشگاهی، درصد زنده‌مانی و داربست سلولی تخمک‌ها پس از انجماد شیشه‌ای با دو ماده انجمادی متفاوت می‌باشد.روش کار: برای رسیدن به این منظور موش‌های ماده نژاد NMRI با سن 8 تا 10 هفته با تزریق هورمون‌های PMSG و HCG برای تخمک‌گذاری تحریک شدند. توده سلولی کومولوس اطراف تخمک با استفاده از آنزیم هیالورونیداز 1/0% برداشته و سپس تخمک‌ها به 8 گروه آزمایشی شامل گروه‌های کنترل، دوستاکسل، دوستاکسل+ محلول انجمادی1، دوستاکسل+ محلول انجمادی2، دوستاکسل+ انجماد شیشه‌ای 1، دوستاکسل+ انجماد شیشه‌ای2، انجماد شیشه‌ای 1 و انجماد شیشه‌ای 2 تقسیم گردیدند. تخمک‌های بالغ در محلول‌های انجمادی اتیلن گلیکول و دی‌متیل‌سولفوکساید با غلظت 15 درصد و ساکارز 5/0 مولار در گروه انجمادی 1 و محلول‌های انجمادی اتیلن‌گلیکول 5/7 %، گلیسرول 5/7 % و سوکروز 5/0 مولار در گروه انجمادی دوم منجمد شدند. پس از ذوب شدن، درصد زنده مانی و لقاح آن ها تا مرحله دو سلولی بررسی گردید. رنگ‌آمیزی میکروتوبول‌ها در تخمک‌ها با آنتی‌بادی آلفاتوبولین انجام گردید. یافته ها: نتایج نشان می‌دهد تفاوت‌های معنی‌داری بین درصد زنده مانی و درصد لقاح گروه‌های انجمادی در مقایسه با گروه کنترل وجود دارد(P<0.05). درصد زنده مانی و درصد لقاح در گروه انجمادی اول نسبت به گروه انجمادی دوم کاهش یافت اما این دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی‌داری بایک دیگر نداشتند. هم چنین درصد زنده مانی و درصد لقاح گروه‌های پیش انکوبه شده با دوستاکسل بیشتر از گروه‌های انکوبه نشده بودنتیجه گیری: با توجه نتایج حاصل دوستاکسل با کاهش آسیب‌های وارده به اسکلت سلولی تخمک می‌تواند در بهبود تکنیک‌های تولید مثلی موثر باشد. پرونده مقاله