مربی گری1 به‌عنوان یک روش توسعه‌ مدیریت و یک راهبرد برای بهبود عملکرد، اخیراً در میان مدیران سازمان ها در حال رشد است. یکی از مهم‌ترین نیازهای پژوهشی در این زمینه، شناسایی عوامل مؤثر بر موفقیت در مربی گری، در قالب الگویی کاربردی و قابل ارزیابی است تا با استفاده از شایستگی های مربی گری، نیروی انسانی خود را متعهد ساخته و به بهبود عملکرد فردی و سازمانی نائل آیند. با وجود این، هیچ تحقیق یا ادبیاتی در این زمینه وجود ندارد که کدامیک از عوامل شایستگی های مربی گری بیشترین بهبود عملکرد فردی و سازمانی را برای این سازمان ها به ویژه مراکز دانشگاهی بوجود می آورند. در تحقیق حاضر در راستای پاسخگویی به این چالش، به صورت جامع و نظام مند تمامی شاخص هایی که در حوزه شایستگی های مربی گری مؤثر هستند از طریق مطالعه اسنادی و به کمک روش دلفی فازی و نظر 10 نفر از خبرگان شناسایی و با استفاده از رویکرد مدل سازی ساختاری تفسیری جهت نظم بخشیدن و جهت دادن به پیچیدگی روابط بین شاخص ها و با توسعه مدل یکپارچه نسبت به میزان اثربخشی شاخص ها اقدام گردید. نتایج نشان داد که شاخص های "حمایت از ارزش های اخلاقی" و "اعتماد به توانایی های بالقوه افراد" دارای بیشترین میزان اثربخشی در بین شاخص های شایستگی های مربی گری در واحدهای دانشگاه آزاد اسلامی استان آذربایجان غربی هستند. پرونده مقاله