هدف این پژوهش تعیین تأثیر طرحواره درمانی و آموزش مهارت های میان فردی بر کاهش نگرش های ناکارآمد و نیز مقایسه میزان اثربخشی این دو روش بر کاهش نگرش های ناکارآمد بود. این پژوهش شبه آزمایشی، بر اساس طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه آماری شامل 200 دختر نوجوان که در نیمه نخست 1397 به دفتر مشاوره واقع در شهر قوچان مراجعه نمودند. در مورد تمام اعضای جامعه آماری پرسشنامه نگرش های ناکارآمد( DAS- 26 ) اجرا گردید و از این تعداد، 60 نفر که نمره نگرش های ناکارآمد آنها بالاتر بود انتخاب شدند و بر اساس جدول اعداد تصادفی در قالب دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل ( هر کدام 20 نفر ) سازماندهی گردیدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه نگرش های ناکارآمدبود. گردآوری داده ها در مدت 50 روز در نیمه دوم سال 1397 انجام گرفت. در تحلیل آماری داده های پژوهش، از روش آماری تحلیل کوواریانس یک راهه استفاده شد. یافته ها حاکی از آن است که تفاوت مشاهده شده بین دو گروه آزمایشی طرحواره درمانی ( با میانگین 65/55) و گروه آزمایشی آموزش مهارت های میان فردی ( بامیانگین 25/94 ) معنی دار بوده و تفاوت هر کدام از میانگینهای دو گروه آزمایشی با میانگین گروه کنترل نیز معنی دار بود.این پژوهش نشان داد که تأثیر طرحواره درمانی بر کاهش نگرش های ناکارآمد بیشتر از آموزش مهارت های میان فردی بود. پرونده مقاله