پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر بازی درمانی شناختی –رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و جرات‌ورزی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر دختر صورت گرفت. این پژوهش، مطالعه‌ای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل ‌دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر دختر درسال تحصیلی 1399-1400 بودکه در مدارس ابتدایی استثنایی شهر تبریز مشغول تحصیل بودند. نمونه ی آماری شامل 45 دانش آموز مقطع ابتدایی بود که 15نفرگروه آزمایش بازی درمانی، 15 نفرگروه آزمایش قصه درمانی و 15نفرگروه کنترل بارعایت ملاک های ورود به پژوهش و با جایگزینی تصادفی درگروه های آزمایش وکنترل انتخاب شد. جهت جمع‌آوری داده‌ها، پرسشنامه سازگاری اجتماعی دانش آموزان سینها و سینگ (1993)و مقیاس جرات ورزی گمبریل وریچی (1975) مورد استفاده قرارگرفت. یکی از گروه‌های آزمایش برنامه آموزشی بازی درمانی (8 جلسه )، گروه بعدی برنامه آموزشی قصه درمانی (8 جلسه ) و گروه کنترل مداخله دریافت نکردند. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که آموزش گروهی مبتنی بر بازی درمانی شناختی-رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و جرات ورزی دانش‌آموزان کم توان ذهنی آموزش‌پذیر با سطح معنی‌داری (p) اثر بخش است. بین اثر بخشی آموزش گروهی مبتنی بر بازی درمانی شناختی-رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و جرات ورزی دانش‌آموزان کم توان ذهنی آموزش‌ پذیر با سطح معنی‌داری (p ) تفاوت وجود دارد. درنتیجه از قصه درمانی و بازی درمانی در جهت آموزش و بهبود مشکلات رفتاری دانش آموزان کم توان ذهنی می توان بهره گرفت. پرونده مقاله