این پژوهش با هدف مقایسۀ ابعاد نظریۀ ذهن در کودکان اوتیسم و عادی 5 تا 10 سال شهر اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی و از نوع علّی‌ـ مقایسه‌ای بود. جامعۀ آماری پژوهش کودکان پسر مبتلا به اوتیسم (5 تا 10 سال) شهر اصفهان بود که از بین آنها با روش نمونه‌گیری در دسترس 15 کودک پسر مبتلا به اوتیسم که توانایی کلامی مناسبی داشتند، انتخاب گردیدند. 15 کودک عادی نیز از همان ناحیه که از نظر متغیرهای جمعیت‌شناختی با کودکان مبتلا به اوتیسم همگن بودند، به‌عنوان گروه گواه انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از آزمون نظریۀ ذهن موریس و همکاران (1999) که روایی و اعتبار آن در حد مطلوبی گزارش شده است، استفاده گردید. داده‌های به‌دست آمده با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که کودکان مبتلا به اوتیسم در کل آزمون و همچنین سطوح خرده‌آزمون‌های نظریۀ ذهن نمرات پایین‌تری را نسبت به کودکان عادی کسب کردند و تفاوت معناداری بین دو گروه (001/0 P < ) وجود داشت. بنابراین می‌توان گفت که کودکان مبتلا به اوتیسم محرک‌های پیرامون را به گونه‌هایی متفاوت از کودکان عادی مورد توجه و تفسیر قرار می‌دهند پرونده مقاله

 هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر آموزش بازی گروهی بر رفتار سازشی پسران و دختران کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر است. روش پژوهش نیمه‌تجربی به‌صورت پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری همۀ دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی پایۀ اول، دوم و سوم ابتدایی شهر اصفهان و روش نمونه‌گیری، خوشه‌ای چندمرحله‌ای تصادفی بود. نمونۀ این پژوهش 40 کودک کم‌توان ذهنی بود که به‌طور تصادفی در دو گروه 20 نفری آزمایش (10 دختر، 10 پسر) و گواه (10 دختر، 10 پسر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش عبارت از مقیاس رفتار سازشی واینلند (دال، 1965) بود. پس از اجرای پیش‌آزمون بر روی دو گروه گواه و آزمایش، کودکان کم‌توان ذهنی گروه آموزش 8 جلسۀ یک‌ساعته بازی‌های گروهی را در مدرسه آموزش دیدند و سپس پس‌آزمون بر روی هر دو گروه انجام گرفت. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش بازی‌های گروهی بر رفتار سازشی این کودکان، مؤثر بوده است (0001/0P < ). ضمن اینکه بین دو گروه دختر و پسر در میانگین نمرات پس‌آزمون رفتار سازشی مقیاس رفتار سازشی واینلند تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که آموزش بازی‌های گروهی قادر به افزایش رفتار سازشی دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی است.  پرونده مقاله

  هدف این پژوهش، مقایسۀ اثربخشی روش فرنالد و دیویس بر عملکرد خواندن دانش‌آموزان نارساخوان پسر پایۀ سوم ابتدایی بود. پژوهش از نوع آزمایشی با سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) با پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعۀ آماری شامل دانش‌آموزان نارساخوان مراجعه‌کننده به مرکز مشاورۀ شناخت و الفبای زندگی شهر اصفهان در دی‌ماه 1390 بود که به شیوۀ نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و 45 نفر به‌عنوان نمونۀ نهایی گزینش و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (15 دانش‌آموز روش فرنالد، 15 دانش‌آموز روش دیویس و 15 دانش‌آموز گروه گواه) جایگزین شدند. سپس آزمون تشخیصی خواندن (بدیعیان، 1375) و آزمون هوش وکسلر کودکان (عابدی، صاقی و ربیعی، 1388) بر روی هر سه گروه اجرا گردید. بر روی 15 دانش‌آموز گروه آزمایش روش فرنالد در 10 جلسۀ انفرادی 30 دقیقه‌ای و روش دیویس نیز بر روی 15 دانش‌آموز دیگر گروه آزمایش در 16 جلسۀ انفرادی 30 دقیقه‌ای مداخله صورت گرفت. بر روی گروه کنترل مداخله‌ای صورت نگرفت. در پایان مداخلات آزمون تشخیصی خواندن بر روی گروههای آزمایشی اجرا گردید و داده‌ها با نرم‌افزار SPSS 15 و آزمون تحلیل کوواریانس و مقایسه زوجی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که میانگین نمرات پس آزمون خواندن گروههای آزمایش و کنترل، تفاوت معناداری وجود دارد (001/0> P ). نتایج مقایسه‌های زوجی نیز نشان داد که بین میانگین نمرات پس‌آزمون خواندن دو گروه دیویس و فرنالد نیز تفاوت معناداری وجود دارد (001/0> P ). پرونده مقاله