هدف این پژوهش تعیین اثربخشی روان‌درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر سلامت روان دختران نابینای شهر اصفهان بود. نوع پژوهش شبه‌تجربی و طرح آن پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون باگروه گواه و پیگیری بود. جامعۀ پژوهش همۀ دختران نابینای 20 تا 40 ساله بودند که در سال 1393 در سازمان بهزیستی استان اصفهان پرونده داشتند. با نمونه‌گیری در دسترس 40 نفر از دختران نابینا انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دوگروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسۀ90 دقیقه‌ای تحت آموزش کیفیت زندگی‌درمانی (پاداش و همکاران، 1389) قرار گرفتند و سپس هر دو گروه به پرسشنامه‌های سلامت روان SCL-90-R (دراگوتیس و همکاران، 1973) پاسخ دادند. داده‌ها با تحلیل کوواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد اثر زمان در متغیر افسردگی معنی‌دار بود. به‌عبارتی از جلسۀ پیش‌آزمون تا پیگیری میزان افسردگی در هر دو گروه به‌طور معناداری کاهش یافته بود (01/0P<). اثر تعامل زمان با گروه در شاخص‌های اضطراب، وسواس و خصومت معنادار بود (01/0P<). به‌عبارتی آموزش در کاهش این سه شاخص بین گروه آزمایشی و گواه در پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معنی‌دار ایجاد کرده بود. پرونده مقاله