امروزه زیست­پذیری شهری گفتمانی نیرومند را در توسعه شهری و طراحی شهری بازتاب می‌دهد که در پیشینه‌ی برنامه‌ریزی شهری رواج پیداکرده است. چنین گفتمانی به وجود ارتباط مطلوب بین محیط شهری وزندگی اجتماعی اشاره می‌کند. زیست­پذیری در معنای اصلی و کلی خود به مفهوم دستیابی به قابلیت زندگی است و درواقع همان دست‌یابی به کیفیت برنامه‌ریزی خوب یا مکان پایدار است. در این امتداد هدف این پژوهش سنجش و ارزیابی زیست­پذیری شهری در مناطق شش گانه اسلامشهر است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف­گذاری کاربردی و از لحاظ روش توصیفی – تحلیلی است. داده­ها با استفاده از پرسش­نامه محقق ساخته گردآوری و برای سنجش روایی آن از روش آلفای کرونباخ استفاده گردید که پایایی آن با میزان 940/ به تایید رسیده است. جامعه آماری پژوهش مناطق 6 گانه اسلامشهر و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران با سطح خطای 9 درصد 384 نفر برآورده شده است که مطابق تعداد جمعیت هر منطقه سهمیه اختصاص داده شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده­ها و اطلاعات به­دست آمده از آزمون­های کلموگروف اسمیرنوف، فریدمن، تحلیل مسیر و از روش­های آنتروپی شانون، تکنیک تصمیم­گیری چند معیاره واسپاس در محیط نرم­افزاری Smart Pls و Arc Gis استفاده شده است. نتایج به­دست آمده نشان داد شاخص اقتصادی (5/2)، بیشترین اهمیت و شاخص زیست محیطی (20/2)، کمترین اهمیت را در زیست­پذیری مناطق اسلامشهر دارند. همچنین یافته­های دیگر پژوهش نشانگر آن بود که مناطق 3، 2 و 1 به ترتیب با کسب میزان امتیاز واسپاس 2319/0، 17610/0 و 16530/0 از لحاظ برخورداری از شاخص­های زیست­پذیری در بین مناطق 6 گانه در رتبه­های اول تا سوم قرار دارند. در سوی دیگر منطقه 6 با کسب کمترین میزان واسپاس 0436/0 در جایگاه آخر قرارگرفته بود. پرونده مقاله