مقدمه و هدف پژوهش: تغییرات سریع شهرها با غفلت از جایگاه و ساختارهای محیطی و فرهنگی رخ می دهد که علاوه بر نادیده گرفتن کیفیات کالبدی، خاطرات یکپارچه اهالی شهر را مختل می کند. فضای شهری بستری برای آشکارگی فعالیت های جمعی و تعاملات اجتماعی را شکل می دهد که منجر به اهمیت یافتن به مقوله کیفیات مکان در بستر مولفه های مختلف می باشد. این پژوهش در پی یافتن رابطه خلق خاطره جمعی با ادراک بدنمند از طریق مواجهه شهروندان با میدان تجریش است. روش پژوهش: روش این پژوهش، کیفی و تحلیلی و تفسیری با زمینه پدیدارشناسی ادراکات حسی بدنمند و از منظر اندیشه های مرلوپونتی و همچنین با روش کدگذاری آزاد، محوری و گزینشی انتخاب‌شده است. در پژوهش حاضر از مصاحبه عمیق جهت اکتشاف مولفه های خاطره انگیزی مکان از طریق ادراک بدنمند و از بطن پاسخ مصاحبه‌شوندگان که معماران و شهرسازان شاغل در اطراف میدان هستند استفاده ‌شده است. یافته ها: ادراک حسی بدنمند که به فهم مکان از درون تجربه آگاهانه و جایگاه حضور وجودی انسان در جهان اهمیت ویژه‌ای می‌دهد، می‌تواند از طریق دریافت‌های حسی و تبدیل آن در فرایندهای پردازش ذهنی، تجربه زیسته بودنِ در جهان را تقویت ‌کند و درنهایت منجر به تجربه‌های معناگرایانه خاطره انگیز از میدان تجریش در فرایندی زمانمند ‌گردد؛ خوانشی که به دنبال دریافت کیفی ناشی از حضور آدمی در فضا، دریافت‌های حسی و بدنمندش، تجربه او از فضا، خیال‌پردازی‌ها و تخیل ها، پیش ذهنیت‌ها و پیش‌فرض‌ها و ایجاد محیطی معنادار به کمک اطلاعات ذهنی انسان است. نتیجه گیری: نتیجه پژوهش نشان می دهد که میزان خاطره انگیزی میدان تجریش تابع تعامل میدان با دلالت های ذهنی، کالبدی و فرهنگی اجتماعی شهروندان است و از طریق ادراک پیشاتاملی امتدادیافته آگاهی بدنمند رخ می دهد. تجریش به مثابه یک میدان شهری خاطره انگیز توانایی خویش را برای بازنمایی و قرائت پذیری خصوصیات کالبدی و هویتی و نقش های عملکردی خود را به رخ می کشد و امکان معناداری و خاطره انگیزی فضا را فراهم نماید. پرونده مقاله