زمینه و هدف: انسان همواره به زیستگاهی نیاز دارد که در آن هوای تمیز، آب آشامیدنی، منابع غذایی و امکانات کافی برای زندگی ارزشمند وجود داشته باشد. توانمندی انسان در حفظ و صیانت فضای زندگی خود یا در ویرانگری چشم اندازهای آن که در رابطه با شرایط طبیعی، اکوسیستم متعادلی به وجود می آورد، بیانگر این واقعیت است که انسان عامل مهم ساخت ها، ویرانگری ها، ترکیب و اختلال در قلمروهای زیستی و بیوژئوگرافیک می باشد. از این رو، تغییرات تدریجی نسبت به رابطه انسان و محیط، زیربنای دیدگاه های فلسفی زیست محیطی جدیدی را به وجود می آورند و برای پشتیبانی از طرح های حفاظت از محیط زیست منبعی مستمر به حساب می آیند که به صورت ملی، منطقه ای و جهانی مطرح است. در این میان، افزایش جمعیت انسانی از یک طرف و کاهش ظرفیت های زیست محیطی از طرف دیگر، تهدیدها و چالش های ژئوپلیتیکی برای جهان به وجود آورده است که چشم انداز آن با بحران ها، درگیری ها و معضلات دیگر جهانی همراه است. روش بررسی: در این پژوهش، گردآوری اطلاعات با روش کتابخانه ای و با استفاده از متون، اسناد و مقالات مرتبط صورت گرفته و از نظر ماهیت روش شناسی و جنس داده ها یک پژوهش کیفی محسوب می شود. یافته ها: یافته های این پژوهش در راستای تبیین ژئوپلیتیکی تحولات روابط انسان و محیط زیست و پیامدهای آن می باشد که از یک طرف بصورت بحران های ژئوپلیتیکی، جهان را در بر گرفته است و از طرف دیگر، امنیت زیست محیطی را در مقیاس های مختلف محلی، ملی و جهانی به مخاطره افکنده است و حاکمیت دولت-ملت ها را در چگونگی مدیریت مخاطرات و بحران های زیست محیطی با چالش مواجه ساخته است. بحث و نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد پایبندی دولت های ملی به اصول نظام ژئوپلیتیک سبز می تواند مناسب ترین راهکار جهت کاهش پیامدهای بحران ناشی از روابط انسان و محیط زیست در سطح ملی، منطقه ای و جهانی باشد. پرونده مقاله