اورکسین نوروپپتیدی است که عمدتاً در نورون های داخل و اطراف هیپوتالاموس جانبی موضعی شده است و به دو گیرنده‌ی اورکسینی نوع 1 و 2 متصل می‌گردد. حضور نورون‌های اورکسینرژیک در ناحیه آکومبنس نیز به اثبات رسیده است. پژوهش‌های پیشین نقش اورکسین در هسته رافه پشتی و هیپوکامپ را در فرآیندهای یادگیری و حافظه نشان داده‌اند، اما تاکنون هیچ مطالعه‌ای به اثرات اورکسین موجود در ناحیه آکومبنس بر حافظه اجتنابی نپرداخته است. در مطالعه حاضر، نقش گیرنده‌های اورکسینی 1 و 2 در ناحیه اکومبنس بر تثبیت و به خاطر آوری حافظه اجتنابی غیرفعال در موش‌های صحرایی بررسی شد. به این منظور 24 موش صحرایی نژاد ویستار تهیه و 4 آزمایش در محیط شاتل باکس طراحی و اجرا شد. به گروه‌های آزمونی هر آزمایش پس از آموزش، به ترتیب محلول کنترل (DMSO)، آنتاگونیست گیرنده اورکسینی نوع 1 (SB334867-A) و آنتاگونیست گیرنده اورکسینی نوع 2 (TCS-OX2-29) از طریق کانول به ناحیه آکومبنس تزریق شد. نتایج نشان داد در مرحله تثبیت حافظه اجتنابی غیرفعال، تجویز SB334867-A مدت زمان ماندن در قسمت روشن و اولین زمان ورود به قسمت تاریک محفظه را به طور معناداری در مقایسه با گروه کنترل کاهش داد (05/0 p<)، در حالیکه تجویز TCS-OX2-29 اثر معناداری به دنبال نداشت (05/0 p>). در مرحله به خاطر آوری حافظه اجتنابی غیرفعال نیز تجویز مستقل SB334867-A و TCS-OX2-29 تغییر معناداری در مدت زمان ماندن در قسمت روشن و اولین زمان ورود به قسمت تاریک محفظه ایجاد نکرد (05/0 p>). با توجه به نتایج، احتمالاً حذف کارکردی گیرنده اورکسینی نوع 1 روند تثبیت حافظه اجتنابی غیر فعال را تحت تاثیر قرار می دهد و آن را مختل می‌کند. پرونده مقاله