در برنامه‌ریزی منطقه‌ای، بررسی و شناخت وضعیت سطوح مختلف جغرافیایی، قابلیت و تنگناهای آن‌ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. امروزه آگاهی از نقاط قوت و ضعف نواحی جهت ارائه طرح‌ها، برنامه ها و سیاست گذاری ها ضروری است. در این راستا استفاده از شاخص های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، کالبدی، بهداشتی و غیره می تواند معیاری مناسب برای تعیین جایگاه نواحی ازنظر توسعه‌یافتگی باشد. در این راستا پژوهش حاضر بر اساس روش توصیفی– تحلیلی و با بهره گیری از تکنیک‌های موریس و ویکور به ارزیابی و تحلیل سطوح پایداری در سکونتگاه های روستایی با تأکید بر شاخص‌های توسعه‌یافتگی در ابعاد اجتماعی- اقتصادی، کالبدی- نهادی پرداخته است. منطقه موردمطالعه، نقاط روستایی شهرستان های استان کرمانشاه می باشد. نتایج حاصل از مدل ویکور نشان می دهد که بر اساس شاخص های مختلف، رتبه و سطح توسعه‌یافتگی شهرستان های استان کرمانشاه متفاوت بوده، به‌طوری‌که شهرستان اسلام‌آباد در رتبه نخست و سایر شهرستان‌ها بیشتر در وضعیت نیمه برخوردار و محروم هستند که 92.9درصد را شامل می‌شود. از سوی دیگر بر اساس مدل موریس شهرستان‌های اسلام‌آباد، کرمانشاه، صحنه و کنگاور در رتبه نخست و سایر شهرستان‌ها در رده‌های بعدی واقع‌شده‌اند و به‌طورکلی در هر دو مدل شهرستان‌ها در وضعیت نامناسبی و بیشتر آن‌ها در وضعیت محروم به سر می‌برند که این مسئله بیانگر نوعی عدم تجانس و ناهماهنگی در سطح توسعه‌یافتگی این شهرستان ها می‌باشد. پرونده مقاله