مقایسه نظام آوایی در دو گویش «قهرودی» و «گزی» (در استان اصفهان)

محورهای موضوعی : زبان، گویش ها و ادبیات مناطق مرکزی (اصفهان، فارس، تهران، سمنان و غیره))

مژگان فرنام ¹ (دانشجوی کارشناسی ارشد زبان شناسی همگانی، دانشگاه آزاد سالامی واحد تهران مرکزی)

تاریخ دریافت : 1391/07/10 تاریخ پذیرش : 1392/03/23 تاریخ انتشار : 1392/09/01

کلید واژه: واکه, آوا, واج, هم‌خوان, گویش قهرودی, گویش گزی,

چکیده مقاله :

گویش قهرودی و گویش گزی از گویش‌های فلات مرکزی ایران در استان اصفهان هستند. این مقاله، این دو گویش را از نظر ویژگی‌های آوایی با هم مقایسه می‌کند؛ به این صورت که ابتدا به ارائه و مقایسه‌ی واکه‌های ساده و مرکب، هم خوان‌ها و واج‌گونه‌های موجود در دو گویش قهرودی و گزی پرداخته، سپس ساختمان هجا، تکیه و تفاوت‌های آوایی را میان دو گویش بررسی می‌کند. در نتایج به دست آمده تعداد حروف صدادار در هر دو لهجه 8 حرف بوده و حروف صدادار/ ö / و / ü / در دو لهجه وجود داشته و تعداد حروف بی صدا در لهجۀ قهرودی 22 حرف و در لهجۀ گزی 23 حرف است. حرف / ž / در لهجۀ قهرودی وجود ندارد. در لهجه های یادشده ساختار هجایی به صورت (بی صدا ـ صدادار ـ بی صدا ـ بی صدا) است

چکیده انگلیسی:

The present research deals with the phonetic system in Ghohroodi and Gazi dialects in Isfahan Province. This comparison is considered from phonological point of view. I have used questionnaires, interviews and personal observations for compiling this research. The data of this research have been collected from native speakers. The research methodology is descriptive; moreover, the research is synchronic since the historical changes of the language have not been studied. Regarding the result of this research, I want to refer to some differences and similarities of these two dialects: The number of vowels in both dialects is 8, the vowels / ö/ and /ü/ exist in both dialects, and the number of consonants is 22 in Ghohroodi and 23 in Gazi; the consonant /ţ/ does not exist in Ghohroodi dialect, in both dialects the syllabic structure is CVCC.

منابع و مأخذ:

۱. ثمره، یدالله (۱۳۷۸)، آواشناسی زبان فارسی: آواها و ساخت آوایی هجا، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.

۲. زرگری، رحمت‌الله (۱۳۹۰)،  قهرود در بستر تاریخ، آبادان: پرسش.

۳. فاضل، احمد (۱۳۷۴)، بررسی ویژگی‌های زبانی و دستوری گویش گزی همراه با شواهدی از دیوان درویش عباس جزی، پایان‌نامه‌ی کارشناسی‌ارشد، دانشگاه اصفهان.

۴. فرنام، مژگان (۱۳۹۱)، مقایسه‌ی دو گویش قُهرودی و گزی در استان اصفهان، پایان‌نامه‌ی کارشناسی‌ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی.

۵. کلباسی، ایران‌ (۱۳۷۶)، گویش کلاردشت(رودبارک)، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

۶. محمدی، حسینعلی و محمدرضا قوتمند و احمد خاکسار (۱۳۷۱)، غزلیات درویش عباس گزی، اصفهان: فیروز نشر سپاهان.

1. Eilers، W. (1979)، “Die Mundart von Gäz”،Bd 2، Wiesbaden: Steiner.


2. Lecoq، P. (2002)، “Recherches sur les dialectes kermaniens (Iran Central)”،Louvain: paris (Acta Iranica 39)


3. http://fa.wikipedia.org /