مقایسه نظام آوایی در دو گویش «قهرودی» و «گزی» (در استان اصفهان)

الموضوعات :

مژگان فرنام ¹ (دانشجوی کارشناسی ارشد زبان شناسی همگانی، دانشگاه آزاد سالامی واحد تهران مرکزی)

تاريخ الإرسال : 15 الإثنين , ذو القعدة, 1433 تاريخ التأكيد : 04 الخميس , شعبان, 1434 تاريخ الإصدار : 19 الجمعة , محرم, 1435

الکلمات المفتاحية: واکه, آوا, واج, هم‌خوان, گویش قهرودی, گویش گزی,

ملخص المقالة :

گویش قهرودی و گویش گزی از گویش‌های فلات مرکزی ایران در استان اصفهان هستند. این مقاله، این دو گویش را از نظر ویژگی‌های آوایی با هم مقایسه می‌کند؛ به این صورت که ابتدا به ارائه و مقایسه‌ی واکه‌های ساده و مرکب، هم خوان‌ها و واج‌گونه‌های موجود در دو گویش قهرودی و گزی پرداخته، سپس ساختمان هجا، تکیه و تفاوت‌های آوایی را میان دو گویش بررسی می‌کند. در نتایج به دست آمده تعداد حروف صدادار در هر دو لهجه 8 حرف بوده و حروف صدادار/ ö / و / ü / در دو لهجه وجود داشته و تعداد حروف بی صدا در لهجۀ قهرودی 22 حرف و در لهجۀ گزی 23 حرف است. حرف / ž / در لهجۀ قهرودی وجود ندارد. در لهجه های یادشده ساختار هجایی به صورت (بی صدا ـ صدادار ـ بی صدا ـ بی صدا) است

المصادر:

۱. ثمره، یدالله (۱۳۷۸)، آواشناسی زبان فارسی: آواها و ساخت آوایی هجا، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.

۲. زرگری، رحمت‌الله (۱۳۹۰)،  قهرود در بستر تاریخ، آبادان: پرسش.

۳. فاضل، احمد (۱۳۷۴)، بررسی ویژگی‌های زبانی و دستوری گویش گزی همراه با شواهدی از دیوان درویش عباس جزی، پایان‌نامه‌ی کارشناسی‌ارشد، دانشگاه اصفهان.

۴. فرنام، مژگان (۱۳۹۱)، مقایسه‌ی دو گویش قُهرودی و گزی در استان اصفهان، پایان‌نامه‌ی کارشناسی‌ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی.

۵. کلباسی، ایران‌ (۱۳۷۶)، گویش کلاردشت(رودبارک)، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

۶. محمدی، حسینعلی و محمدرضا قوتمند و احمد خاکسار (۱۳۷۱)، غزلیات درویش عباس گزی، اصفهان: فیروز نشر سپاهان.

1. Eilers، W. (1979)، “Die Mundart von Gäz”،Bd 2، Wiesbaden: Steiner.


2. Lecoq، P. (2002)، “Recherches sur les dialectes kermaniens (Iran Central)”،Louvain: paris (Acta Iranica 39)


3. http://fa.wikipedia.org /