نقش عوامل و عناصر داخلی و خارجی در ساخت و ناکارآمدی حزب ایران نوین
محورهای موضوعی : فصلنامه تاریخزهرا امیری 1 , رضا شعبانی صمغ آبادی 2 , محمد کلهر 3
1 - دانشجوی دکتری تاریخ واحد یادگار امام خمینی(ره)٬شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران ٬ایران
2 - استاد تمام تاریخ، دانشگاه شهید بهشتی ،تهران ایران
3 - استادیار واحد یادگار امام خمینی (ره) شهر ری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران٬،٬ایران
کلید واژه: مناسبات, دربار, حزب ایران نوین, تأثیر و کارکرد,
چکیده مقاله :
در دوران پهلوی دوم و پس از کودتای 28 مرداد 1332 هـ.ش، حکومت وقت برای دموکراتیک جلوه دادن خود، درصدد ایجاد احزاب بر آمد. بدین ترتیب احزاب فرمایشی در سپهر سیاسی ایران جایگاه ویژه ای یافتند. این احزاب از بستر اجتماعی برخوردار نبوده، بدون اتکا و حمایت مردم و تنها به دستور عوامل قدرت از بالا تشکیل می شدند، و وظیفه ای جز حفظ و تقویت قدرت سیاسی حاکم نداشتند. این احزاب از اجزای ساختار سیاسی و حکومتی همان عصر بوده که به دفاع همه جانبه از قدرت و حکومت مرکزی می پرداختند و خود از کارورزان خودکامگی به شمار می رفتند. این دسته از احزاب به احزاب دولتی معروف بودند: از جمله احزاب دولتی این دوران حزب ایران نوین است که در سال 1342 هـ.ش آغاز به کار کرد و تا سال 1354 هـ.ش به مدت 12 سال حزب حاکم به شمار می رفت و یکی از مهم ترین احزاب دوران پهلوی بوده است. پژوهش حاضر با بهره مندی از روش تحقیق تاریخی با رویکرد توصیف و تحلیل بر آن است تا به واکاوی نقش عوامل و عناصر داخلی و خارجی در ساخت و ناکارآمدی حزب ایران نوین، در گستره سیاسی ایران، بپردازد.
During the Pahlavi II era and after the coup d'état on August 28, 1332 A.H., the government of that time tried to create parties to make itself appear democratic. In this way, Faramashi parties found a special place in the political sphere of Iran. These parties did not have a social background, they were formed without the support and support of the people and only by the order of the power agents from above, and they had no duty other than to maintain and strengthen the ruling political power. These parties were part of the political and governmental structure of the same era, which defended the power and the central government in all aspects and were themselves among the practitioners of autocracy. This group of parties were known as government parties: among the government parties of this era is the New Iran Party, which started in 1342 AH and was considered the ruling party for 12 years until 1354 AH, and one of It was one of the most important parties of the Pahlavi era. The current research, benefiting from the historical research method with descriptive and analytical approach, aims to analyze the role of internal and external factors and elements in the construction and inefficiency of the New Iran Party in the political field of Iran.
_||_
