نقش عوامل و عناصر داخلی و خارجی در ساخت و ناکارآمدی حزب ایران نوین
زهرا امیری
1
(
دانشجوی دکتری تاریخ واحد یادگار امام خمینی(ره)٬شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران ٬ایران
)
رضا شعبانی صمغ آبادی
2
(
استاد تمام تاریخ، دانشگاه شهید بهشتی ،تهران ایران
)
محمد کلهر
3
(
استادیار واحد یادگار امام خمینی (ره) شهر ری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران٬،٬ایران
)
الکلمات المفتاحية: مناسبات, دربار, حزب ایران نوین, تأثیر و کارکرد,
ملخص المقالة :
در دوران پهلوی دوم و پس از کودتای 28 مرداد 1332 هـ.ش، حکومت وقت برای دموکراتیک جلوه دادن خود، درصدد ایجاد احزاب بر آمد. بدین ترتیب احزاب فرمایشی در سپهر سیاسی ایران جایگاه ویژه ای یافتند. این احزاب از بستر اجتماعی برخوردار نبوده، بدون اتکا و حمایت مردم و تنها به دستور عوامل قدرت از بالا تشکیل می شدند، و وظیفه ای جز حفظ و تقویت قدرت سیاسی حاکم نداشتند. این احزاب از اجزای ساختار سیاسی و حکومتی همان عصر بوده که به دفاع همه جانبه از قدرت و حکومت مرکزی می پرداختند و خود از کارورزان خودکامگی به شمار می رفتند. این دسته از احزاب به احزاب دولتی معروف بودند: از جمله احزاب دولتی این دوران حزب ایران نوین است که در سال 1342 هـ.ش آغاز به کار کرد و تا سال 1354 هـ.ش به مدت 12 سال حزب حاکم به شمار می رفت و یکی از مهم ترین احزاب دوران پهلوی بوده است. پژوهش حاضر با بهره مندی از روش تحقیق تاریخی با رویکرد توصیف و تحلیل بر آن است تا به واکاوی نقش عوامل و عناصر داخلی و خارجی در ساخت و ناکارآمدی حزب ایران نوین، در گستره سیاسی ایران، بپردازد.
_||_
