خاستگاه و پیشینه تاریخی اسب ایرانی یا عرب
محورهای موضوعی : باحث معرفتی و روش­ شناختی تاریخ پژوهی
محمد زمان خدائی
1
(
استادیار گروه تاریخ
دانشگاه شهید چمران اهواز
)
کلید واژه: شتر, اسب, بین النهرین, نیسا,
چکیده مقاله :
اسب جانوری آریائی است، که نام آن در منابع کهن ایرانی چون اوستا و منابع باستانی و مذهبی هند چون وداها و پوراناها آمده است. در نزد ملل باستانی ایران و هند ارزنده‌ترین قربانی در نزد خداوند اشوامدا یا قربانی اسب ذکر شده است. منابع تاریخی ایران از قربانی کردن ماهانه اسبی بر گور کورش بزرگ گزارش می‌دهند. اسب همراه با کاسی‌ها که بین‌النهرین را در قرن هجدهم پیش از میلاد تصرف نمودند، به آن سرزمین وارد و این مقدمه اشتهار اسب در سرزمینی شد، که در قرون آتی و به ویژه پس از سقوط ساسانیان به عنوان سرزمینی عربی شناخته شد. سقوط دولت ساسانی و عدم اجازه استفاده از اسب توسط ایرانیان از سوی خلفای اموی و عباسی باعث گردید، که پرورش اسب در ایران دچار رکود گردیده و به تدریج اسب ایرانی به عنوان اسب عربی شناخته شود. به ویژه که از آن پس بسیاری از سرزمین‌هایی که اسب در آن پرورش می یافت، در زمره سرزمین های مفتوحه عربی شناخته می‌شد.
The horse has been Known as an Arian animals and its name has been mentioned in Avesta and religious books of Hindus, Vedas and Pooranas. Arians believed that the most acceptable sacrifice to the god was horse sacrifice which was known to ancient Iranians and Indians as "Ashwameda". The Iranian historical sources indicate that every month a horse was sacrificed on the grave of Cyrus the Greut the founder of Aehaemenid dynasty. Horse along with the Kassits who conquered Mesopotamia entered that region in the eighteenth century B.C and it was the beginning of an era when the Iranian horse became Famous in that region specially It was considered as an Arabian territory after the fall of the Sasanians. The collapse of the Sasanians and strict orders of Omavid and Abbasid's khalifs that the Iranians were not allowed to ride the horse in the presence of Arabs caused the Iranians not pay attention to horse riding or to breed the horse and it gradually resulted that the Iranian horse was known as Arabian horse. The factor which accelerated this fact was that most of the territories wherein the horses were bred had come under the sokernity of the Arabs.
