بررسی اثربخشی کاهش استرس مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر تحمل پریشانی، رفتارهای پرخطر، و احساس تنهایی در دانش‌آموزان دارای رفتارهای خودجرحی
محورهای موضوعی : علوم تربیتی
علیرضا فلاح
1
,
شعبان حیدری
2
,
سیده علیا عمادیان
3
1 - دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، دانشکده علوم انسانی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران ( alireza_fallah49@yahoo.com)
2 - استادیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران (نویسنده مسئول، Shaban.haydari@iausari.ac.ir )
3 - استادیار گروه روانشناسی تربیتی، دانشکده علوم انسانی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران ( emadian2012@yahoo.com)
کلید واژه: "ذهن‌آگاهی", "تحمل پریشانی", " رفتارهای پرخطر", " احساس تنهایی", " خودجرحی",
چکیده مقاله :
هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی کاهش استرس مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر تحمل پریشانی، رفتارهای پرخطر، و احساس تنهایی در دانش‌آموزان دارای رفتارهای خودجرحی می باشد.مواد و روش ها: طی این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، و آزمون پیگیری، 30 دانش آموز دختر دارای رفتارهای خودجرحی مقطع دوم متوسطه شهرستان آمل وارد مطالعه شدند. افراد به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. در گروه آزمایش، درمان کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی شامل 8 جلسه اجرا شد و در گروه کنترل هیچگونه مداخله‌ای انجام شد. بعد از اتمام جلسات، هر دو گروه پرسشنامه‌های تحمل پریشانی، رفتارهای پرخطر، و احساس تنهایی را تکمیل کردند و یک ماه بعد، مجددا پیگیری شدند. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که بین نمره تحمل پریشانی، رفتارهای پرخطر، و احساس تنهایی در سه بار اجرای پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. برنامه درمانی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی 34 درصد موفق بوده است که میزان تحمل پریشانی را در گروه آزمایش و کنترل متمایز کند. علاوه بر این، این برنامه به ترتیب 39 و 41 درصد موفق بوده است که باعث بهبود رفتارهای پرخطر و کاهش احساس تنهایی در میان دانش آموزان دارای رفتارهای پرخطر شود. استنتاج: برگزاری جلسات کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی در تحمل پریشانی، رفتارهای پرخطر، و احساس تنهایی در دانش آموزان دارای رفتارهای خودجرحی موثر است.
AbstractBackground and aim: The aim of this study is to investigate the effectiveness of mindfulness-based stress reduction on the distress tolerance, high-risk behaviors, and feeling of loneliness in students with self- injurious behaviors.Material and methods: In this semi-experimental study with a pre-test, post-test, and follow-up test design, 30 female students with self- injurious behaviors in the high school of Amol city were included. Samples were randomly divided into two control and experimental groups (N=15). In the experimental group, mindfulness-based stress reduction treatment including 8 sessions was implemented, and in the control group, no intervention was performed. After the sessions, both groups completed the distress tolerance, high-risk behaviors, and feeling of loneliness questionnaires and were followed up a month later. Results: The results of this study showed that there was a significant difference between the score of distress tolerance, high-risk behaviors, and feeling of loneliness in the pre-test, post-test and follow-up in the experimental and control groups. Mindfulness-based stress reduction therapy has been 34% successful in differentiating distress tolerance in experimental and control groups. Additionally, the program was 39 and 41 percent successful in improving high-risk behaviors and feeling of loneliness among students with self- injurious behaviors, respectively.Conclusion: Holding mindfulness-based stress reduction therapy sessions is effective in improving distress tolerance, reducing high-risk behaviors, and feeling of loneliness in students with self- injurious behaviors.
_||_
