زبان عامیانه در آثار علی‌محمّد افغانی
محورهای موضوعی : فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی
علی دهقان
1
(
دانشیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
)
فاطمه حمام چی
2
(
کارشناس‌ارشد زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
)
کلید واژه: word, زبان عامیانه, داستان‌نویسی, شکسته‌نویسی و واژه, Afghan, story writing, Colloquial Language,
چکیده مقاله :
گرایش تاریخ داستان‌نویسی ایران، تاریخ انقلاب در زبان نیز هست؛ زبانی که پس‌از مشروطیت با شیوه گفتار مردم عادی آمده، خود را از بیان پرتکلّف و بیهودة لفظی (زبان مجلسی) رهایی داده است. در آثار علی‌محمّد افغانی، این ویژگی دیده می‌شود. افغانی از نویسندگان دهة چهل است. نوشته‌های او با توجّه به سبک و ساختار آن‌ها جزء داستان‌های اقلیمی و ناحیه‌ای قرار می‌گیرند. در این نوع از داستان‌نویسی، توجّه به توصیفات محلّی و آداب و رسوم و صحبت‌کردن به زبان عامیانه پایه و اساس داستان به‌شمار می‌آید. در مقالة حاضر با ارائه معنی و مفهوم کلی از زبان و گونه‌های زبانی، به تبیین زبان عامیانه و میزان کاربرد این زبان در رمان‌های افغانی می‌پردازیم.
The history of story writing in Iran is also the history of a revolution in the language, which, after the Constitutionalism, approximated lay peoples’ speech and moved away from the bombastic and vain language of the court people. This feature can be seen in Ali Mohammad Afghan’s works. Based on style and structure, his stories are classified under the category of regional stories. In regional stories, describing local rituals and customs and speaking colloquially constitute the basic aspect of the story. Presenting a general conceptualisation of language and language varieties, the present article focuses on the use of colloquial language in Afghan’s novels.
_||_
