تأثیر اندیشۀ وحدت‌وجود ابن‌عربی بر ستۀ داعی‌شیرازی
محورهای موضوعی : عرفان اسلامی
سیده‌شهناز سلیمانی
1
(دانشجوی دکتری رشته زبان و ادبیات فارسی، واحد ایذه، دانشگاه آزاد اسلامی، ایذه، ایران)
امیدوار مالملی
2
(استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد ایذه، دانشگاه آزاد اسلامی، ایذه، ایران. نویسنده مسئول:
malmoliomidvar@yahoo.com)
سیدعلی سهراب‌نژاد
3
(استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد ایذه، دانشگاه آزاد اسلامی، ایذه، ایران.)
کلید واژه: ابن‌عربی, Unity of Being, Ibn Arabi, شاه‌داعی شیرازی, وحدت‌وجود, Shāh Da’ei Shirāzi, Settah,
چکیده مقاله :
محیی الدین ابن عربی(560-638هـ) عارف بزرگ اسلامی در سدۀ ششم و هفتم هجری، اندیشه های خاصی را وارد عرفان اسلامی کرد. بخشی از این اندیشه ها تحت عنوان وحدت وجود، پس از او در بسیاری از متون عرفانی صبغۀ ویژه ای دارد. شاه داعی شیرازی(810-870هـ)، شاعر و عارف سدۀ نهم هجری از کسانی است که تأثیرات فراوانی از ابن عربی پذیرفته است. او در شرح نسائم گلشن که بر گلشن راز شیخ محمود شبستری نوشته، به افکار ابن عربی پرداخته است. به علاوه در لابه لای دیوان غزلیات و ستّه اش – به ویژه مثنوی مشاهد- به وفور جوانب فکری ابن عربی، مخصوصاً مسئلۀ وحدت وجود، دیده می شود. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده و اطلاعات و داده ها با استفاده از فیش جمع آوری شده است. نتیجه پژوهش به خوبی نشان می دهد که شاه داعی اندیشۀ وحدت وجودی خود را از محیی الدین ابن عربی وام گرفته است و آن را با بهره گیری از تمثیلات و تبیینات خود ساده کرده و آن را به گونۀ دیگری بیان کرده است.
Muhyiddin Ibn Arabi (538-638 AH), a great Islamic mystic, has introduced certain ideas into Islamic mysticism in the sixth and seventh centuries AH. Some of these ideas, under the title of Unity of Being, have a special character after him in many mystical texts. Shāh Da’ei Shirāzi (870-870 AH), a poet and mystic of the ninth century AH, is one of those who has received many influences from Ibn Arabi. In his commentary on Golshan-e-Rāz by Sheikh Mahmoud Shabestari, entitled Nasa’em Golshan, he has dealt with Ibn Arabi's thoughts. In addition, there are many aspects of Ibn Arabi's thought, especially the issue of the Unity of Being, in the margins of his Divan and Settah. This research has been done by descriptive-analytical method. The information and data have been collected using the library documents and books. The result obtained from this research clearly shows that Shah Da'ei borrowed his idea of the Unity of Being from Muhyiddin Ibn Arabi and simplified it by using his allegories and explanations.
_||_
