تمثیل ماهیان در جستجوی آب

محورهای موضوعی : تمثیل در زبان و ادب فارسی

مژگان زمانی ¹ ( دانشجوی دکترای تخصّصی زبان و ادبیّات فارسی، واحد دهاقان، دانشگاه آزاد اسلامی، دهاقان، ایران. )
احمدرضا یلمه ها ² ( استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد دهاقان، دانشگاه آزاد اسلامی، دهاقان، ایران. )
ابراهیم ایرج پور ³ ( ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور، دولت آباد، اصفهان )

تاریخ دریافت : 1398/12/09 تاریخ پذیرش : 1398/12/09 تاریخ انتشار : 1398/08/01

کلید واژه: تمثیل, جامی, fish, Jami, ماهیان, Razi, نسفی, Nasafi, allegory, رضی,

چکیده مقاله :

هدف اصلی از کابرد تمثیل، مثال زدن برای تبیین و فهماندن مطلب به مخاطب است. یکی از تمثیل هایی که تاکنون دربارۀ آن تحقیقی صورت نگرفته، تمثیل ماهیان در جستجوی دریاست که به لحاظ شباهت با تمثیل سفر پرندگان برای یافتن پادشاه مهم است. تمثیل ماهیان در جستجوی دریا در یک مثنوی عاشقانه به نام فردوس خیال آمده است. این مثنوی خودزندگینامۀ شاعری به نام رضی است. مؤلّفان گفتار حاضر در هنگام تصحیح این مثنوی تلاش کردند تا این تمثیل را در دیگر آثار فارسی جستجو کنند. نتایج بررسی نشان داد که تمثیل ماهیان در جستجوی دریا بارها در آثار مختلف به کار رفته و هدف بیشتر مؤلّفان از درج این تمثیل بیان مفاهیم عرفانی بخصوص وحدت وجود است. بیشتر این مؤلّفان از شاگردان مکتب ابن عربی هستند. همچنین این تمثیل توسّط فرقۀ حلولیّه برای بیان مفاهیم اعتقادی ایشان به کار رفته است. رضی که در پایان عصر صفویه می زیسته است، این تمثیل را در بین یک روایت عاشقانه نقل کرده است.

چکیده انگلیسی:

The main purpose of using allegory is to illustrate the subject to the audience. An allegory that has not been investigated so far is the allegory of fish searching for the sea, which is important in terms of the analogy of the travel of birds to find the king. The allegory of fish is in search of the sea in a romantic masnavi named Ferdowsi Imam. This is Masnavi's self-portrait of a poet named Razi. At present, the authors of this speech tried to correct this allegory in other Persian works. The results of the study showed that the allegory of fish in search of the sea has been used repeatedly in various works and the aim of most authors is to insert this allegory into mystical concepts, in particular the unity of existence. Most of these authors are from the students of Ibn Arabi's school. This allegory is also used by the Sacred Sect to express their religious beliefs. The phrase, which was at the end of the Safavid era, narrates this parable in a romantic narrative.

منابع و مأخذ:

قرآن مجید، ترجمۀ بهاءالدین خرمشاهی.

آقابزرگ طهرانی، (1355ق.)، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج9، قم: دارالاضواء.

امیرالمؤمنین امام علی، (1376)، دیوان امام علی، ترجمه و شرح میبدی، تصحیح حسن رحمانی و سید ابراهیم اشک شیرین، تهران: میراث مکتوب.

پورجوادی، نصرالله، (1382)، «پروانه و آتش سیر تحوّل یک تمثیل عرفانی در ادبیّات فارسی»، فصنامۀ نشر دانش، ش 3، صص 36-27.

تهرانی، سیّد محمّدحسین، (1426هـ.)، الله­شناسی، ج2، مشهد: علّامه طباطبایی.

جامی، عبدالرّحمان، (بی­تا)، مثنوی هفت اورنگ، تصحیح آقا مرتضی- مدرّس گیلانی، تهران: کتابفروشی سعدی.

جلالی، محمّدامیر، (1396)، «مأخذیابی و تحلیل تصرّفات مولانا و شمس در ادبیات عرفانی»، در فصلنامۀ ادبیات عرفانی، پاییز و زمستان، ش 17، صص 122-101.

حمیدی، سیّد جعفر و اکبر شامیان، (1384)، «سرچشمه­های تکوین و توسعۀ انواع تمثیل»، فصلنامۀ زبان و ادبیات فارسی، زمستان، ش 197، صص 108-75.

دهخدا، علی­اکبر، (1382)، لغت­نامه، تهران: موسسه لغتنامه دهخئا.

رضی، (بی­تا)، فردوس خیال، نسخۀ خطی به شمارۀ 9079 کتابخانۀ مجلس شورای اسلامی.

سبزواری، محمّد ابراهیم، (1386)، شرح گلشن راز، تصحیح پرویز عبّاسی داکانی، تهران: علم.

سعادت، اسماعیل، (1386)، دانش­نامۀ زبان و ادب فارسی، تهران: فرهنگستان.

شبستری، محمود، (1382)، گلشن راز، تصحیح محمود حماصیان، کرمان: خدمات فرهنگی.

صفا، ذبیح­الله، (1371)، تاریخ ادبیات در ایران، ج5، تهران: فردوس.

طباطبایی، محمّدحسین، (1387)، مجموعه رسائل علّامه طباطبایی، ج1، تصحیح سیّد هادی خسروشاهی، قم: بوستان کتاب.

عبد خدایی، محمّد هادی، (1383)، «رؤیت الهی»، فصلنامۀ پیام جاوید، زمستان، ش 5، صص 69-48.

فتوحی، محمود، (1383)، «تمثیل»، فصلنامه زبان و ادبیّات فارسی، بهار، ش 47، صص 178-141.

فیض کاشانی، ملّا محسن، (1387الف)، مجموعه رسائل فیض، ج3، تهران: مدرسۀ عالی شهید مطهّری.

ـــــــــ،  ـــــــــــ ،  (1387ب)، ترجمۀ الحقائق فی محاسن­الاخلاق، تصحیح عبدالله غفرانی، تهران: مدرسۀ عالی شهید مطهّری.

گلچین معانی، احمد، (1369)، کاروان هند، ج2، مشهد: آستان قدس رضوی.

مدرس، میرزا محمد علی، (بی­تا)، ریحانه­الادب، تبریز: چاپخانه مشفق.

ملکی تبریزی، میرزا جوادآقا، (1385)، رسالۀ لقاءالله، تصحیح صادق حسن­زاده، قم: آل علی.

مولوی، جلال­الدّین، (1375)، مثنوی معنوی، تصحیح نیکلسون، تهران: توس.

میرصادقی، جمال و میمنت (1377)، واژه­نامۀ هنر داستان­نویسی، تهران: مهناز.

نسفی، عزیزالدّین، (1386)، کشف­الحقائق، تصحیح احمد مهدوی دامغانی، تهران: علمی و فرهنگی.

ـــــ، ـــــــــ ، (1379)، بیان­التّنزیل، تصحیح سید علی­اصغر میرباقری­فرد، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.

ـــــ، ـــــــــ ، (1352)، مقصد اقصی، تصحیح حامد ربّانی، تهران: گنجینه.

نفیسی، سعید، (1344)، تاریخ نظم و نثر در ایران در زبان فارسی، ج1، تهران: فروغی.

یلمه ها، احمدرضا، (1391)، مثنوی شاهد عرشی، تهران: شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی.