شورای همکاری خلیج فارس و روند بیداری اسلامی در بحرین
محورهای موضوعی : سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)
مجید عباسی
1
(عضو هیأت علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبائیdr)
حسن حسنی
2
(پژوهشگر)
کلید واژه: بیداری اسلامی, بحران داخلی, امنیت, شورای همکاری خلیج فارس,
چکیده مقاله :
بحرین کشوری کوچک اما مهم در معادلات منطقه ای است. این کشور در دوره پس از استقلال از ایران در سال 1971 همواره تلاش داشته تا با توجه به ضعف ژئوپلتیکی و ناتوانی در حفظ امنیت و استقلال به اتحاد با قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای مبادرت کند. لذا زمانیکه تشکیل شورای همکاری خلیج فارس در سال 1981 مطرح شد این کشور با توجه به ضعف های ساختاری در حوزه های مختلف و بویژه مسأله دموکراسی به عضویت آن در آمد. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تبیینی در پی بررسی علل آغاز بحران داخلی بحرین در سال 2011، چرایی ورود شورای همکاری خلیج فارس به آن و سیاست های متخذه از جانب این شورا برای مدیریت این بحران می باشد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که از زمانیکه مردم بحرین در فوریه سال 2011 در اعتراض به مشکلات داخلی مانند تبعیض مذهبی، دیکتاتوری سیاسی، مشکلات اقتصادی و شکاف طبقاتی دست به قیام زده اند و ابتدا خواستار اصلاحات و سپس اسقاط حکومت آل خلیفه شده اند، این شورا تلاش نموده است با سیاست هایی مانند اعزام نیروهای واکنش سریع (سپر جزیره)، تبلیغات رسانه ای بر علیه مخالفین و القای این مطلب که مخالفین حکومت آل خلیفه شیعیان تحت هدایت جمهوری اسلامی ایران هستند، حمایت بی حد و حصر از حکومت آل خلیفه و مطرح شدن طرح هایی مانند الحاق بحرین به عربستان به مدیریت بحران مبادرت و وضع موجود را در میان کشورهای عضو شورا حفظ کنند.
Bahrain is a small country but important in regional equations. The country after the independence of Iran in 1971, have always attempted to establish an alliance with regional and extra-regional powers. Because the country has problem to protection security and its independence. Therefore, when the Persian Gulf Cooperation Council was established in 1981, the country due to structural deficiencies and especially the lack of democracy became the membership of the council. The main purpose to joining the PGCC was to protect the country from the threats. This research by using descriptive-explanatory method to examine the causes of the internal crisis in Bahrain in 2011. The main objective of this research is to investigate the reasons of entering and the Persian Gulf Cooperation Council and its policies in this crisis. The results indicate that, since the public uprising in Bahrain started, the council has tried policies such as sent rapid reaction forces, support of government, Media campaign against opponents and alleged dependence of oppositions to Iran, support government and preserve the status quo in Bahrain.
_||_
