تحلیل و ارزیابی پایداری مالکیت مسکن در شهرهای کوچک نمونه موردی: شهر سامان
محورهای موضوعی : جغرافیا و برنامه ریزی شهریعلی شمس الدینی 1 , عزت اله قاسمی 2
1 - دانشگاه آزاد اسلامی مرودشت
2 - دانشگاه سیستان و بلوچستان
کلید واژه: مسکن, شهر سامان, توسعه پایدار, مالکیت مسکن,
چکیده مقاله :
بنا بر اصول توسعه پایدار انسانی تأمین نیازهای اولیه و اساسی شهروندان یک جامعه امری مهم و الزامی می‌باشد. یکی از مهم‌ترین این ضروریات نیاز به تأمین مسکن برای اقشار مختلف می‌باشد. اﻣﺮوزه مسکن ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﺎد کشورهای درحال‌توسعه اﺳﺖ، بطوری‌که مهاجرت‌های داﺧﻠﻲ، ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﺮﺿﻪی زﻣﻴﻦ، ﻓﻘﺪان منابع کافی، ﺿﻌﻒ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ اﻗﺘﺼﺎدی، ﻧﺪاﺷﺘﻦ برنامه‌ریزی ﺟﺎﻣﻊ ﻣﺴﻜﻦ و ﺳﺎﻳﺮ نارسایی‌هایی ﻛﻪ در زیرساخت‌های اﻗﺘﺼﺎدی اﻳﻦ ﻛﺸﻮرها وﺟﻮد دارد، از ﻳﻜﺴﻮ و اﻓﺰاﻳﺶ ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺷﻬﺮﻧﺸﻴﻦ از ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ تأمین ﺳﺮﭘﻨﺎه در اﻳﻦگونه ﻛﺸﻮرﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﻏﺎﻣﺾ و چندبعدی درآورده اﺳﺖ. در این میان مالکیت مسکن با توجه به اهمیتی که در بعد اجتماعی و روانی شهروندان دارد، امری مهم است. هدف از پژوهش حاضر ارزیابی وضعیت مالکیت مسکن در نواحی چهارگانه شهر سامان از توابع استان چهارمحال و بختیاری با رویکرد توسعه پایدار می‌باشد، این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است. جهت تحلیل پژوهش از مدل تصمیم گیری ویکور و برای وزن دهی به شاخص ها از مدل سلسله مراتبی AHP استفاده گردیده است.
According to the basic principles of sustainable human development, accommodating the basic needs of citizens is an important and essential topic. Providing housing for various social classes is one of the most important necessities. Today, housing is one of the most acute problems in developing countries so that domestic migration, problems relating to the supply of land, lack of adequate resources, poor economic management, lack of comprehensive housing planning, and other housing shortcomings in the country's economic infrastructure, on the one hand, and the rapid increase in urban population, on the other hand, have made housing a complex and multi-dimensional problems in such countries. Homeownership is an important topic due to its importance in citizens` social and psychological aspects. Considering sustainable development, this article aims to assess homeownership in four municipal districts in Saman, Chaharmahal and Bakhtiari Province, Iran. A descriptive-analytical study was performed. In terms of the objective, the study is applied. Vikor Decision-Making Model was employed for the analysis. AHP was used to weight indicators. Findings indicate that the levels of quality are as follow concerning the housing ownership in four districts: District 1 (0.710), relatively poor; District 2 (0.406), medium; District 3(0.847), poor, District 4 (0.130), optimal.
_||_
