بررسی همسویی رفتار سیاسی دولت روحانی با سازوکارهای گروه بین المللی بحران
محورهای موضوعی : روابط بین الملل
محمد علی رافت
1
,
پرویز رضا میر لطفی
2
,
احمدرضا طاهری
3
1 - گروه علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، ایران
2 - استادیار گروه عمومی، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان ، عضوهیات علمی مرکز تحقیقات CIRC، زاعدان، ایران
3 - گروه علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، ایران
کلید واژه: مذاکرات هسته ای, برجام, دولت روحانی, گروه بین المللی بحران, گروه 1+5, سازوکارها,
چکیده مقاله :
با شروع مذاکرات هسته ای دولت روحانی با گروه 1+5 اختلافاتی درباره مسایل مختلف ایجاد شد که علاوه بر دشوار نمودن دستیابی به یک توافق، فرآیند این مذاکرات را نیز طولانی نمود. سازمان های غیردولتی و اندیشکده های بسیاری درباره مذاکرات هسته ای و حل این اختلافات پیشنهاداتی نمودند. گروه بین المللی بحران از جمله این سازمان های غیردولتی بود که توانست با میانجیگری و ارایه توصیه هایی به طرفین، خود را به روند مذاکرات بقبولاند و در مواقع ناکام ماندن مذاکرات توصیه ها و پیشنهاداتی نماید که مورد بررسی و گاهاً مورد پذیرش دولت ها، بخصوص دولت روحانی قرار گیرد. نین روندی در نهایت منجر به توافقنامه برنامه اقدام مشترک (برجام) میان طرفین شد.این پژوهش با روش توصیفی- تبیینی در پی پاسخ به این پرسش است که آیا در برخی از تصمیمات راهبردی دولت روحانی در حوزه داخلی و خارجی با سازوکارهای گروه بین المللی بحران هماهنگی وجود داشته است؟ منابع پژوهش حاضر بصورت کتابخانه ای جمع آوری شده است. نتایج نشان می دهد که بین سازوکارها و پیشنهادات ارائه شده توسط گروه بین المللی بحران و برخی از سیاست ها و تصمیمات اتخاذ شده دولت روحانی همخوانی وجود دارد. بطوریکه اصرار بر پذیرش برخی از مفاد برجام مانند کاهش حجم غنی سازی، پذیرش نظارت بازرسان آژانس بر تأسیسات هسته ای، و برخی از پیشنهادات در پسا برجام مانند تصویب اف.ای.تی.اف و یا تبادل زندانیان و ... در راستای توصیه های این گروه به دولت روحانی بوده است.
As the Rouhani administration began its nuclear negotiations with the P5+1, disagreements against various issues, in addition to making it difficult to reach an agreement, prolonged the process. Many NGOs and think tanks offered suggestions on nuclear negotiations and resolving these differences. The International Crisis Group was one of these NGOs that was able to mediate and make recommendations to the parties to the negotiation process and, in the event of a failure of the negotiations, make recommendations that would be reviewed and sometimes accepted by governments, especially the Rouhani administration. Nin Process ultimately led to the Joint Action Plan Agreement (JCPOA) between the parties.This descriptive-explanatory study seeks to answer the question whether there has been coordination with the mechanisms of the International Crisis Group in some strategic decisions of rouhani's government in the domestic and foreign spheres. The resources of this study have been collected in a library. The results show that there is a consistency between the mechanisms and proposals presented by the International Crisis Group and some of the policies and decisions made by rouhani's government. Insistence on accepting some of the JCPOA provisions, such as reducing enrichment volumes, accepting agency inspectors' oversight of nuclear facilities, and some post-JCPOA proposals such as the approval of the F.A.T.F. or prisoner exchanges, etc. This has been in line with the group's recommendations to Rouhani's government.
_||_
