بررسی همسویی رفتار سیاسی دولت روحانی با سازوکارهای گروه بین المللی بحران
الموضوعات :
محمد علی رافت
1
,
پرویز رضا میر لطفی
2
,
احمدرضا طاهری
3
1 - گروه علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، ایران
2 - استادیار گروه عمومی، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان ، عضوهیات علمی مرکز تحقیقات CIRC، زاعدان، ایران
3 - گروه علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، ایران
الکلمات المفتاحية: مذاکرات هسته ای, برجام, دولت روحانی, گروه بین المللی بحران, گروه 1+5, سازوکارها,
ملخص المقالة :
با شروع مذاکرات هسته ای دولت روحانی با گروه 1+5 اختلافاتی درباره مسایل مختلف ایجاد شد که علاوه بر دشوار نمودن دستیابی به یک توافق، فرآیند این مذاکرات را نیز طولانی نمود. سازمان های غیردولتی و اندیشکده های بسیاری درباره مذاکرات هسته ای و حل این اختلافات پیشنهاداتی نمودند. گروه بین المللی بحران از جمله این سازمان های غیردولتی بود که توانست با میانجیگری و ارایه توصیه هایی به طرفین، خود را به روند مذاکرات بقبولاند و در مواقع ناکام ماندن مذاکرات توصیه ها و پیشنهاداتی نماید که مورد بررسی و گاهاً مورد پذیرش دولت ها، بخصوص دولت روحانی قرار گیرد. نین روندی در نهایت منجر به توافقنامه برنامه اقدام مشترک (برجام) میان طرفین شد.این پژوهش با روش توصیفی- تبیینی در پی پاسخ به این پرسش است که آیا در برخی از تصمیمات راهبردی دولت روحانی در حوزه داخلی و خارجی با سازوکارهای گروه بین المللی بحران هماهنگی وجود داشته است؟ منابع پژوهش حاضر بصورت کتابخانه ای جمع آوری شده است. نتایج نشان می دهد که بین سازوکارها و پیشنهادات ارائه شده توسط گروه بین المللی بحران و برخی از سیاست ها و تصمیمات اتخاذ شده دولت روحانی همخوانی وجود دارد. بطوریکه اصرار بر پذیرش برخی از مفاد برجام مانند کاهش حجم غنی سازی، پذیرش نظارت بازرسان آژانس بر تأسیسات هسته ای، و برخی از پیشنهادات در پسا برجام مانند تصویب اف.ای.تی.اف و یا تبادل زندانیان و ... در راستای توصیه های این گروه به دولت روحانی بوده است.
_||_
