ارزیابی ویژگیهای روان سنجی مقیاس کیفیت زندگی افراد دیابتی (گستره سنی 20 تا 60 سال)
محورهای موضوعی : روان درمانگری
سعیده بزازیان
1
(
استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر
)
اسداله رجب
2
(
ریاست انجمن دیابت ایرانو متخصص کودکان
)
کلید واژه: کیفیت زندگی, رواسازی, افراد دیابتی, اعتباریابی, تحلیل عاملی تأییدی,
چکیده مقاله :
با هدف اعتباریابی و رواسازی مقیاس کیفیت زندگی افـراد دیابتی (بویر و ایرپ، 1997)، از بیماران 20 تا 60 ساله انجمن دیابت ایران، 263 زن و 197 مرد، به پـرسشنامه مقیاس کیفیت زندگی افراد دیابتی (D-39، بویرویرپ، 1977) و زیرمقیاس بهزیستی روان‌شناختی از پرسشنامه سلامت روانی (بشارت، 1388) پاسخ دادند. ضرایب همسانی درونی و بازآزمایی با فاصله 4 هفته به ترتیب برابر بـا 89/0 و 75/0 بودند. نتایج تحلیل مؤلفه‌های اصلی با استفاده از روش چـرخش پروماکس و تحلیل عاملی تأئیدی نشان دادند که پرسشنامه با 6 عامل مهار دیابت، انرژی و تحرک، فشار اجتماعی، اضطراب و نگرانی، عـوارض دیابت و بیماریهای دیگر و کنش‌وری جنسی تقریباً 64 درصد واریانس را تبیین می‌کند. همبستگی منفی معنادار بین نمره کل کیفیت زندگـی و زیرعاملهای استخراج شده کیفیت زندگی با زیرمقیاس بهزیستی روان‌شناختی، روایی همگرای مقیاس را تأیید کرد. تفاوت بین عاملهای مقیاس اصلی با نسخه فارسی بر مبنای گستره سنی بیماران مورد بحث قرار گرفت.
T his study assessed the reliability and validity of Quality of Life Scale for patients with diabetes (D-39, Boyer & Earp, 1997). 263 female and 197 male diabetic patients (age range 20-60 years) of the Iranian Diabetes Society completed the D- 39 and psychological well-being subscale of the Mental Health Inventory (Besharat, 1388). The coefficients of internal consistency and test-retest reliability, done in a 4 week interval, were 0.89 and 0.75 respectively. Results of principle component analysis using Promax rotation and confirmatory factor analysis revealed that the structure of the D-39 scale contains the following factors: diabetes control, energy and mobility, social burden, anxiety and worry, diabetes complications and other illnesses, and sexual functioning. These factors accounted for almost 64% of the variance. A significant negative correlation between the total score of the D-39, scores from its extracted sub-factors and the psychological well-being subscale of Mental Health Inventory confirmed the convergent validity of the scale. Differences among factors in the original scale and the Farsi version are discussed based on the age range of patients.
