ارزیابی نقش و جایگاه شورای اسلامی شهرها در نظام برنامه ریزی شهری ایران
محورهای موضوعی : کالبدی
یوسف نصیری
1
(دانشجوی دکترای شهرسازی، گروه شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران)
سید حسین بحرینی
2
(استاد شهرسازی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران)
زهره داودپور
3
(دانشیار شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران)
کلید واژه: مدیریت شهری, تمرکززدایی, مشارکت عمومی, نهادهای محلی,
چکیده مقاله :
با گذشت چندین دهه از تبدیل مشارکت عمومی به یکی از اصول مهم گفتمان برنامه ریزی، و ظهور نهادهای محلی و مردمی مانند نهاد شورای شهر در ساختار سیاسی و اجتماعی کشور، هنوز نقش و جایگاه واقعی این نهاد در نظام برنامه ریزی شهری بطور کامل مشخص نگردیده و با سوالات و ابهامات زیادی مواجه می باشد. لذا هدف این تحقیق ارزیابی نقش و جایگاه این نهاد در نظام برنامه ریزی شهری است. با استفاده از تحلیل محتوای قوانین و مقررات جاری و نتایج نظر سنجی از شهروندان، اعضای شورای شهر و دانشگاهیان با روش تحلیل کیفی و محتوایی و تفسیر یافته ها تجزیه و تحلیل لازم صورت گرفته و در نهایت نتایج تحقیق نشان داد؛ با وجود تعریف نقش و جایگاه متنوع و مستقلی از قوای سه گانه (جایگاه تصمیم گیر، نظارتی، تقنینی، تسهیلگر و...) برای نهاد شورای شهر توسط قوانین جاری، الزامات قانونی کافی برای تصمیمات این نهاد وجود نداشته و همچنان فرایند تهیه و تصویب طرح ها از ساختار تمرکزگرا پیروی نموده و برای نهاد محلی شورای شهر جایگاه موثر و تعیین کننده ای تعریف نشده است. عواملی همچون؛ محدود بودن اختیارات قانونی، فقدان دانش شهرسازی اعضای شوراها و... موجب تضعیف جایگاه این نهاد در نظام برنامه ریزی شهری شده است.
References
Aslani, Firooz and Ali Sohrabloo (2015), The Functions of the Council in the Iranian Legal System, Quarterly Journal of Public Law Studies, Volume 45, Number 3, Fall 94, Tehran.
Barakpour, Nasser (2002), The Transition from Urban Government to Urban Sovereignty in Iran, Case Study: Hamedan-Islamshahr, PhD Thesis in Urban Planning, Faculty of Fine Arts, University of Tehran.
Bahreini, Seyed Hossein, Ebrahim Zargari Marandi and Esfandiar Zabrdast (2015), Analysis of Dimensions and Legitimacy Factors of an Urban Planning System (Relying on Global Theoretical Texts and Analysis of Domestic Experts), Quarterly Journal of Urban Planning Knowledge, Volume 2, Number 3, Fall 97, Tehran .
Dehkhoda, Ali Akbar (1940), Dictionary, Tehran, Institute of Contemporary Culture Publishing.
Habibi, Seyed Mohsen and Hadi Saeedi Rezvani (2005); Participatory urban planning; Theoretical Exploration in the Conditions of Iran, Journal of Fine Arts, Winter 1984, Tehran.
Kasravi, Ahmad (1997), History of Iranian Constitution, 17th edition, Tehran, Amirkabir.
Kalhernia, Bijan (2013), The Development of Theory in the Contemporary Iranian Urban Planning Profession (since 1961), PhD Thesis in Urban Planning, Faculty of Fine Arts, University of Tehran.
Meshkat, Mohammad (2005), Pathology of Democracy, Journal of the Islamic Revolution (University of Isfahan), Fall and Winter 1984, No. 11 and 12, pp. 133-160, Isfahan.
Moein, Mohammad (1981), Farhang-e Farsi, Tehran, Amirkabir Publications.
Moghimi, Seyed Mohammad (2003), Department of Local Government Affairs, Management of Councils and Municipalities, Tehran, Samat.
Harisi Nejad, Kamaluddin (2010), The evolution of city administration by associations and city councils, Legal and Policy Research, Twelfth Year, No. 28, Spring 89, Tehran.
Daneshpour Abdolhadi, Mostafa Behzadfar, Naser Barakpour, Marjan Sharafi (2017), Participation Planning Environment; Presenting a Conceptual Model for Analyzing Factors Affecting Citizens' Participation in Planning, Bi-Quarterly Journal of Architecture and Urban Planning, No. 18, Spring and Summer 1996 .
Newman, Peter and Thornley, Andy (1387). Urban Planning in Europe: International Competition, National Systems and Planning Plans (Translator: Aref Eghvami Moghaddam), Tehran, Azarakhsh.Arnstein, R. Sherry(1969), A Ladder of citizen Participation, JAIP, Vol 35, No 4, pp 216-224.
Clayton, A. Peter, O. and Brian, P. 1998. Empowering People: A Guide to Participation, New York: UNDP.
Ejlali, P. Rafieyan, M. Aasgari, A(2012). Theory of planning: Traditional and Modern Views, 1st edition, Nashr-e Agah.
Midgley James(1987), Popular participation, Statism and Development, Journal of Social Development in Africa,2,pp 5-15.
Shakeri, M. (2011). Democratic assessment of collaborative planning practices. Faculty of Geoinformation Science and Earth Observation. University of Twente. Netherlands.
Davidoff, P. (1965).Advocacy and pluralism in planning. Journal of the American institute of planning.
Elsasser, Peter(2002)Rules for participation and negotiation and thir possible influence on the content of a national Forest Policy and Economics4, 291-300.
maurel, Pierre; Craps, Marc; Cernesson, Flavie; Raymond, Richard; Valkering, Pieter; and Ferrand, Nils(2007) Concepts and Communication tools (IC-tools) in Social Learning processes for River Basin Management, Environmental Modelling and Software Vol. 22, Issue 5, pp630-640.
Arnstein S.R. (1969). A Ladder of Citizen Participation. Journal of the American Institute of Planners(JAIP), 35(4), 216-224.
King, C.S., Feltey, K.M., and Susel, B. O.(1998). The Question of Participation: Toward Authentic Public Participation in Public Administration. Public Administration Review, 58(4), pp. 317-326.
Yetao, A., Royo, S., and Acerete, B.(2010). What is driving the increasing Presence of citizen Participation Initiatives? Environment and Planning C: Government and Policy, 28, pp. 783-802, doi: 10.1068/c09110.
Hopking, D. (2010). The emancipator limits of participation in planning: Equity and power in deliberative plan-making in Perth, Western Australia.TPR, 81(1), pp. 55-81, doi: 10.3828/tpr.2009.24.
