Didactic Trainings in Noor Ali Shāh Isfahāni's Jāme al-Asrār

Subject Areas : شاهنامه

Nasrin Khodabande ¹ , Mahin Panahi ²

1 - Ph.D. Student of Persian Language and Literature, Alzahra University.
2 - Professor of Persian Language and Literature, Alzahra University .

Received: 2021-01-19 Accepted : 2021-01-19 Published : 2020-11-21

Keywords: mysticism, didactic literature, Noor Ali Shāh Isfahani, Jāme al-Asrār, Didactic techniques,

Abstract :

Jāme al-Asrār, a mystical-didactic essay written by Mohammad Ali Isfahāni, also called Noor Ali Shāh (died in 1212 AH), the famous mystic of the early thirteenth century AH. Imitating Sa'di's Golestān, Jāme al-Asrar has been written both in verse and prose by him. Noor Ali Shāh is one of the leading mystics of the Qajar period, from whom many mystical works of prose and poetry have been left. Studying his works will help understanding the mystical literature of the Qajar period. This paper aims at answering the following questions: What didactic trainings could be found in Jāme al-Asrar and what techniques did he uses to train them? In this study, the didactic lessons of Jāme al-Asrār were investigated by using a descriptive-analytic approach, and some of its salient didactic teachings were classified into three main headings (theoretical mysticism, moral-educational, and Mystical-Sufi). The results show that though like Sa'di, he paid much attention to moral and educational lessons due to the general popularity of Sa'di's Golestān to these matters, like many others who embark to write a similar work to Golestān as one of the masterpieces of Persian literature, however, in Noor Ali Shāh's Jāme al-Asrār, the Mystical-Sufi teachings which was the ultimate reason for writing this treatise, is higher in frequency than the other two classified subjects. The author has also used both the direct and the indirect methods of teaching the concepts and has used tricks such as storytelling, teaching through dialogue between characters, teaching through prayers, training through advice, and training through questions and answers and in writing this work. It is also inferred that the writer has paid attention to all levels of society from ordinary people to the high rank mystics as his audience.

References:

1. قرآن کریم (1378)، ترجمۀ محمد مهدی فولادوند، تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.

۲. آملی، سید حیدر (1368)، جامع الاسرار و منبع الانوار، چ۱، تهران: علمى و فرهنگى.

۳. ابن‌عربی، محیی‌الدین (1392)، فصوص الحکم، ترجمه و توضیح محمدعلی موحد و صمد موحد، تهران: کارنامه.

۴. ابوزید، نصر حامد (1390)، چنین گفت ابن‌عربی، ترجمۀ احسان موسوی خلخالی، تهران: نیلوفر.

۵. اسکیلارس، اوله مارتین (1387)، درآمدی بر فلسفۀ ادبیات، ترجمۀ مرتضی نادری دره شوری، تهران: اختران.

۶. اعتضادالسلطنه، علیقلی میرزا (1370)، اکسیر التواریخ: تاریخ قاجاریه از آغاز تا 1259ق، به اهتمام جمشید کیانفر، تهران: اساطیر.

7. بهارنژاد، زکریا (1389)، ابن‌عربی و نظریۀ وحدت وجود، چ۱، تهران: دانشگاه شهید بهشتی.

8. پورنامداریان، تقی (1374)، رمز و داستان‌های رمزی، تهران: علمی و فرهنگی.

9. جوادی آملی، عبدالله (1390)، «مرزهای میان عرفان نظری و فلسفه»،فصلنامۀ اسراء، سال سوم، شمارۀ ۴ (پیاپی ۸)، 7ـ26.

10. حافظ، شمس‌الدین محمد (1350)، دیوان اشعار، بر اساس نسخۀ محمد قزوینی و قاسم غنی، تهران: زوار.

11. حیدری، مهدی (1397)، «نقطه و دایره در ادبیات عرفانی فارسی بر اساس مکتب ابن‌عربی»، دوفصلنامۀ علمی‌پژوهشی ادبیات عرفانی، دانشگاه الزهرا^(س)، سال دهم، شمارۀ 18، 163ـ182.

12. رفیع (حقیقت)، عبدالرفیع (1383)، عارفان بزرگ ایران، چ۱، تهران: کومش.

13. سجادی، سید جعفر (1383)، فرهنگ اصطلاحات و تعبیرات عرفانی، چ۷، تهران: طهوری.

14. سعدی، مصلح‌الدین شیرازی (1357)، گلستان، چ۲، تهران: امیرکبیر.

15. سنایی غزنوی، ابوالمجد (1391)، دیوان حکیم سنایی غزنوی، مصححان: بدیع‌الزمان فروزانفر و پرویز بابایی، چ۴، تهران: نگاه.

16. شفیقی، احسان و ظهیری ناو، بیژن (1385)، «راز خاموشی مولانا»، مجله مطالعات و تحقیقات ادبی، سال دوم، شمارۀ ۷ـ۹، ۲۵ـ۴۷.

17. شیرازی، محمد معصوم (1382)، طرائق الحقایق، تصحیح محمدجعفر محجوب، چ۲، تهران، سنایی.

۱۸. طبرسی، علی بن حسن (1379)، مشکاة الانوار فی غرر الاخبار، ترجمۀ عبدالله محمدی، چ۱، قم: دارالثقلین.

1۹. غزالی، ابوحامد امام محمد (1361)، کیمیای سعادت، به‌کوشش حسین خدیو جم، تهران: علمی و فرهنگی.

۲۰. قندوزی، سلیمان بن ابراهیم (1392)، ینابیع المودة لذوی القربی، ترجمۀ موسی دانش، چ۱، تهران: آستان قدس رضوی.

2۱. گرم‌آبی، الهام (1393)، نورعلیشاه اصفهانی بررسی سوانح احوال، آثار، تعالیم ونقش وی در احیاء طریقت نعمت‌اللهیه، استاد راهنما: احسان قدرت‌اللهی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشکده ادبیات و زبان‌های خارجی، دانشگاه کاشان.

2۲. گلپایگانی (ایزد گشسب)، اسدالله (1322)، رسالۀ نورالابصار: در شرح حال محمدعلی اصفهانی (نورعلیشاه اول) و منتخبی از آثار نظم و نثر او، اصفهان: دانش.

2۳. ممتحن، مهدی (1393)، «آمیختگی ادبیات تعلیمی با ادبیات عرفانی در تمهیدات عین‌القضات همدانی»، پژوهشنامۀ ادبیات تعلیمی، سال ششم، شمارۀ ۲۴، 131ـ148.

24. منزوی، احمد (1352)، «تتبع در گلستان (3)»، مجلۀ وحید، دورۀ یازدهم، شمارۀ ۴، 465ـ470.

25. مولوی، جلال‌الدین محمد (1380)، مثنوی معنوی، تصحیح عبدالکریم سروش، چ۶، تهران: علمی.

26. نظامی گنجوی، الیاس (1369)، لیلی و مجنون، تصحیح برات زنجانی، چ۱، تهران: دانشگاه تهران.

27. نوربخش، جواد (1350)، مجموعه‌ای از آثار نورعلیشاه اصفهانی، تهران: خانقاه نعمت‌اللهی.

28. نوری‌زاده، علی‌اکبر (1363)، مجموعه رسائل عوارف المعارف از آثار عرفای نامی، شیراز: کتابخانۀ احمدی.

29. نورعلیشاه اصفهانی، محمدعلی (1398)، چهار رسالۀ عرفانی از نورعلیشاه: اسرارالقلوب، اصول و فروع دین، جامع ‌الاسرار، کنزالرموز، تصحیح و مقدمۀ محمد ابراهیم ضرابیها، چ۱، تهران: کهکشان علم.

30. هدایت، رضا قلی‌خان (1385)، ریاض العارفین، مقدمه، تصحیح و تعلیقات ابوالقاسم رادفر و گیتا اشیدری، چ۱، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگى.

31. یلمه‌ها، احمدرضا (1396)، «شگردها و علل و انگیزه‌های کاربرد مضامین تعلیمی در منظومه‌های غنایی با تکیه بر منظومۀ نویافتۀ ناز و نیاز»، پژوهشنامۀ ادبیات تعلیمی، سال نهم، شمارۀ ۳۴، 1ـ۲۸.

32. ـــــ (1395)، «بررسی خاستگاه ادبیات تعلیمی منظوم و سیر تطور و تحول آن در ایران»، پژوهشنامۀ ادبیات تعلیمی، سال هشتم، شمارۀ ۲۹، 61ـ۹۰.