Evaluation and analysis of preaching in Anvari’spoems
Subject Areas : شاهنامه
MohammadKazem
Kahdooyi
1
(Associate professor of Persian language and literature, University of Yazd)
Samira
SediqiMurnani
2
(PhD student of Persian language and literature, University of Yazd.)
Keywords: preaching, Anvari, pieces, literary genres, advice and sermon,
Abstract :
Owhaded-DinAnvari, is a famous elegist who has earned his fame mostly through the eulogies, But in this form, he has noticed to other different motifsincludingadviceand preaching and wisdom. In this paper, which has done in analytical -descriptive method and library procedure, advices and preachesin Anvari’spoems, their addressees, the way of expressingand contents, wereevaluated and analyzedwith charts. Some of these preaches are satire, question and short wisdom and most of them have not a specific form. Addressees of his preaches are not certain individuals or group of persons; but, rarely in the form of satire in which addressee is a specific person. His preachesand advices can be categorized on the basis of content and motif, as following: 1- Ethical preaches (in doing virtues and observing them) 2- Ethical preaches (in prevention and cessation of vices) 3- Social preaches 4-Time, the heavenand the world in Anvari’s preaching 5- preaches related to religionand God.
- قرآن کریم. (1382). ترجمۀ مهدی الهی قمشهای. قم: عترت.
2- نهج‌البلاغه. (1378). ترجمۀ جعفر شهیدی. تهران: علمی و فرهنگی.
3- غررالحکم و درر الکلم یا مجموعه کلمات قصار. (بی‌تا). ترجمۀ محمدعلی انصاری. قم: سازمان چاپ و صحافی دار الکتب.
4- انوری، اوحدالدین. (1340). دیوان. تصحیح محمدتقی مدرس رضوی. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
5- برزگر کشتلی، حسین. (1376). اندرزنامه. فرهنگنامه ادبی فارسی دانشنامه ادب فارسی. (2/ ص.ص. 174-162) تهران: سازمان چاپ و انتشارات.
6- ثروت، منصور. (1375). فرهنگ کنایات. تهران: سخن.
7- حافظ، شمس‌الدین محمد. (1376). دیوان. تهران: باقرالعلوم.
8- رزمجو، حسین. (1372). انواع ادبی و آثار آن در زبان فارسی. مشهد: آستان قدس رضوی.
9- سعدی، مصلح الدین. (1368). گلستان. تصحیح غلامحسین یوسفی. تهران: خوارزمی.
10- سعیدی، گل بابا. (1387). فرهنگ جامع اصطلاحات عرفانی ابن عربی. تهران: زوار.
11- سنایی، ابوالمجد مجدود بن آدم. (1368). حدیقه الحقیقه و طریقه الشریعه. تصحیح مدرس رضوی. تهران: دانشگاه تهران.
12- شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1372). مفلس کیمیا فروش. تهران: سخن.
13- شهیدی، جعفر. (1387). شرح لغات و مشکلات دیوان انوری. تهران: علمی و فرهنگی.
14- صرفی، محمدرضا. (1388). ابن رومی و انوری در عرصه هجویه سرایی. ادبیات تطبیقی، ش 1، ص.ص. 86-63.
15- صفا، ذبیح الله. (1368). تاریخ ادبیات در ایران. تهران: فردوسی.
16- عاکوب، عیسی. (1374). تأثیر پند پارسی بر ادب عرب. ترجمه عبدالله شریفی خجسته. تهران: علمی و فرهنگی.
17- عنصر المعالی، کیکاووس بن اسکندر. (1364). قابوس‌نامه. تصحیح غلامحسین یوسفی. تهران: علمی و فرهنگی.
18- غریب حسینی، زهرا و بصیری، محمدصادق. (بهار و تابستان 1387). شیوههای کاربرد حسن تعلیل در قصاید انوری. کاوشنامه زبان و ادبیات فارسی، سال نهم، ش 16، ص.ص. 98-65.
19- غزالی، ابوحامد محمد. (1382). کیمیای سعادت. تصحیح حسین خدیو جم. تهران: علمی و فرهنگی.
20- کلینی، محمد بن یعقوب. (1379). اصول کافی. ترجمه و شرح محمدباقر کمرهای. تهران: اسلامیه.
21- کرمی، محمدحسین و دهقانی، ناهید. (1394). رویکرد دوگانه انوری به عرفان و تصوف. پژوهش زبان و ادبیات فارسی. ش 37، ص.ص. 54-27.
22- مجلسی، محمدباقر. (1375). بحار الانوار. تهران: المکتبه الاسلامیه.
23- محمد پادشاه. (1336). فرهنگ آنندراج. زیر نظر محمد دبیر سیاقی. تهران: کتاب‌فروشی خیام.
24- موسوی گرمارودی، علی. (1385). طنز در قطعات انوری. نامه انجمن، ش 23، ص.ص. 30-23.
25- مهدوی، ملیحه. (1383). پندنامه. دایرة‌المعارف بزرگ اسلامی (ج 13/ ص.ص.731-728) تهران: مرکز دایرة‌المعارف بزرگ اسلامی.
26- نصیرالدین طوسی. (1360)، اخلاق ناصری. تصحیح مجتبی مینوی و علیرضا حیدری. تهران: خوارزمی.
_||_