Survey and Criticism of Saqi Nameh by Toghray Mashhadi

Subject Areas : Persian Language & Literature

Zahra Mortazavi Bistgani ¹ , Seyed Mehdi Noorian ² , Mehrdad Chatraei ³

1 - Lecturer, Department of Persian Language and Literature, Isfahan Branch, Islamic Azad University, Isfahan, Iran.
2 - Professor, Department of Persian Language and Literature, Najafabad Branch, Islamic Azad University, Najafabad, Iran.
3 - Assistant Professor, Department of Persian Language and Literature, Najafabad Branch, Islamic Azad University, Najafabad, Iran.

Received: 2023-05-10 Accepted : 2023-09-11 Published : 2023-11-06

Keywords: stylistics, Saqi Nama, Toghray Mashhadi, Indian language and culture,

Abstract :

Toghray Mashhadi’s Saqi-nameh is one of the literary genres that received a lot of attention, especially in the Safavid era, and detailed Saqi-namehs, often in imitation of Torshizi’s Saqi-nameh which were written in this era. Toghray Mashhadi, a prolific and capable poet of the 11th century, wrote a Saqi-nameh in nine thousand verses, which is considered the most detailed Saqi-nameh in the Persian language. He has included terms from popular culture as well as sciences such as music and botany in this Saqi-nameh with a noble imagination and created original poetic images. The deviation from norms of Toghray Mashhadi, especially in the use of Indian words, has attracted the attention of anthologies writers. Due to the fact that Saqi-nameh of Mashhadi has not been widely criticized, the present study tries to analyze the stylistic and linguistic features of this work in detail and show the innovations of it by relying on two old versions of his masterpiece.

References:

اعظمی، محمد اعظم شاه بن خیر الزمان (1303ق). تاریخ کشمیر اعظمی. لاهور: مطبعه محمدی.
اکبرآبادی، سراج الدین علی خان (1363). چراغ هدایت (چاپ شده همراه با غیاث اللغات). تصحیح منصور ثروت. تهران: امیرکبیر.
نوايي، امیر علیشیر (1363). تذکرة مجالس النفایس. به سعی و اهتمام علی اصغر حکمت. تهران: منوچهری.
بلگرامی، میر غلامعلی آزاد (1913). مآثر الکلام موسوم به سرو آزاد. به سعی و تصحیح و حواشی عبدالله خان و به اهتمام مولوی عبدالحق صاحب. حیدر آباد دکن: کتبخانه آصفیه.
پادشاه، محمد (1363). آنندراج. زیر نظر محمد دبیرسیاقی. ۷ جلد. چاپ دوم. تهران: کتابفروشی خیام.
حائری، محمدحسن؛ صاحبی، سید محمد (1388). طغرای مشهدی و رسائل او. تاریخ ادبیات. 3 (63)، 124-101.
خوشگو، بندار بن داس (1389). سفینه خوشگو. تصحیح سید کلیم اصغر. تهران: انتشارات مجلس شورای اسلامی.
دهخدا، علی اکبر (1377). لغت‌نامه. چاپ دوم. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
راشدی، حسام الدین (1346). تذکرة شعرای کشمیر. کراچی: اقبال آکادمی.
ریاض رئیسی، محمد (1354). ملاطغرای مشهدی و رسالة تجلیات وی در انشاء. هنر و مردم. 12 (151)، 13-7.
زرین‌کوب، عبدالحسین (1375). سیری در شعر فارسی. تهران: الهدی.
سرمدی، مجید؛ فیروزنیا، علی اصغر (1391). طغرا، نسخه خطی او و شبه قاره. مطالعات شبه قاره. 4 (10)، 74-49.
صاحبی، سیدمحمد (1388). سه رساله کوتاه از طغرای مشهدی. گزارش میراث. 2 (37)، 36-31.
طغرای مشهدی، ساقی‌نامه، نسخۀ خطی شماره 16771 کتابخانه ملی.
طغرای مشهدی، کلیات، نسخۀ خطی شمارۀ 321 دیوان هند در لندن، تصویر کتابخانۀ دانشکدۀ ادبیات دکتر شریعتی دانشگاه فردوسی.
طغرای مشهدی (۱۳۹۷). رسائل طغرای مشهدی. تصحیح سید محمد صاحبی. تهران: کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی
طغرای مشهدی (1384). ارغوان‌زار شفق (برگزیدة دیوان طغرای مشهدی). به انتخاب محمد قهرمان. تهران: امیرکبیر.
عاشقی عظیم آبادی، حسین قلی خان (1391). تذکرة نشتر عشق. تصحیح سید کمال حاج سید جوادی. تهران: میراث مکتوب.
فیروزنیا، علی اصغر (۱۳۹۱). تصحیح و تحقیق دیوان طغرای مشهدی. رسالة دکتری. دانشگاه پیام نور مرکز. تهران. ايران.
قاسمی‌نیا، سعید (۱۳۹۶). اصطلاحات بدیع موسیقایی در شعر طغرای مشهدی، یکی از ویژگی‌های سبکی او. سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب). 10 (۳۶)، 247-229.
قرآن کریم.
گلچین معانی، احمد (1368). تذکرة پیمانه. تهران: انتشارات کتابخانه سنایی.
گلچین معانی، احمد (1369). کاروان هند. مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی.
نصرآبادی، محمد طاهر (1379). تذکرۀ نصرآبادی. تصحیح احمد مدقق یزدی. یزد: انتشارات دانشگاه یزد.
نفیسی، علی اکبر (2535). فرهنگ ناظم الاطباء. ۵ جلد. تهران: کتابفروشی خیام.