Explaining causality in the Sino and Sadrai philosophical systems

Subject Areas : فلسفه اسلامی

Azar Sepahvand ¹ , Mohammad Hossein Irandoost ² , Esmaeil Alikhani ³

1 - PhD Student, Islamic Philosophy and Theology, Islamic Azad University, Qom Branch, Qom, Iran.
2 - Assistant Professor, Department of Philosophy, Islamic Azad University, Qom Branch, Qom, Iran
3 - Assistant Professor, Research Institute of Iranian Wisdom and Philosophy, Tehran, Iran.

Received: 2020-02-25 Accepted : 2020-08-09 Published : 2020-03-20

Keywords: Ibn Sina, Philosophical System, Mulla sadra, Cause and Effect,

Abstract :

The question of causality is one of the most important philosophical issues that cannot be understood without understanding the universe. Basically any discussion, talk, and experience is based on understanding and accepting causality. The issue of causality has been addressed in many ways. New Western philosophers such as Hume and Kant have addressed this issue from an ontological and Muslim ontological point of view. This article seeks to consider, in terms of analytic causality, its implications for Islamic philosophy, and particularly for transcendent wisdom. In conclusion, it has been concluded that causality has both minimal and maximum meanings. The minimal meaning is explained by philosophical systems before transcendent wisdom, but the maximum meaning is explained by the specific principles of transcendental wisdom such as the principle of existence and the existence of existence. This distinction reveals that many of the disagreements with the principle of causality do in fact imply the maximum meaning of causality and are the least accepted meaning of most philosophers.

References:

1. ابن سینا،  حسین بن عبدالله (1383). رساله در حقیقت و کیفیت سلسله موجودات و تسلسل اسباب و مسببات. با مقدمه، حواشی و تصحیح موسی عمید. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.


2. ابن سینا، حسین بن عبدالله (۱۳۶۲ق). رسائل. قم: انتشارات بیدار.


3. ابن سینا، حسین بن عبدالله (1364). النجاه. با ویرایش و دیباچة محمدتقی دانش پژوه. تهران: دانشگاه تهران.


4. ابن سینا، حسین بن عبدالله (۱۳۷۱). المباحثات. با تحقیق و تعلیق محسن بیدارفر. قم: انتشارات بیدار.


5. ابن سینا، حسین بن عبدالله (1379). التعلیقات. قم: مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.


6. ابن سینا، حسین بن عبدالله (۱۳۸۰). الشفاء، الالهیات. قم: منشورات مکتبه آیت‌الله العظمى المرعشی النجفی.


7. ابن سینا، حسین بن عبدالله (1383 ). دانشنامه علائی الهیات. با مقدمه، حواشی و تصحیح محمد معین. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، چاپ دوم.


8. ابن سینا، حسین بن عبدالله (۱۴۰۳ق). الاشارات والتنبیهات(با شرح خواجه نصیرالدین طوسی و قطب‌الدین رازی). تهران: دفتر نشر کتاب، ج2.


9. ابن سینا، حسین بن عبدالله (۱۴۰۴ق). الشفاء الالهیات(تصدیر و مراجعه الدکتور ابراهیم مذکور). قم: منشورات آیت‌الله العظمى المرعشی النجفی.


10. استرول، آوروم؛ پاپکین، ریچارد (1384). کلیات فلسفه. ترجمه و اضافات سید جلال‌الدین مجتبوی. تهران: انتشارات حکمت.


11. تفتازانی، سعدالدین (۱۴۰۹ق). شرح المقاصد. قم: الشریف الرضی.


12. جوادی آملی، عبدالله (1376). رحیق مختوم، شرح حکمت متعالیه. قم: اسراء، ج2.


13. جوادی آملی، عبدالله (1378). تبیین براهین اثبات خدا. قم: اسراء.


14. طباطبایی، محمدحسین (1404ق).  نهایه الحکمه. قم: مؤسسه  نشر اسلامی، چاپ پنجم.


15. طباطبایی، محمدحسین (1420ق). بدایه الحکمه. قم: موسسه نشر اسلامی.


16. مطهری، مرتضی (1383). مجموعه آثار. تهران: انتشارات صدرا، ج ۶،3، چاپ دهم.


17. ملاصدرا، محمد بن ابراهیم شیرازی (بی‌تا). تعلیقات بر شفاء(الشفاء چاپ سنگی). قم: انتشارات بیدار.


18. ملاصدرا، محمد بن ابراهیم شیرازی (1380). المبدا و المعاد. با مقدمه و تصحیح سیدجلال‌الدین آشتیانی. قم: مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ سوم.


19. ملاصدرا، محمد بن ابراهیم شیرازی (1981م). الحکمة المتعالیة فی الاسـفار العقلیة الاربعة. بیروت: دار احیاء التراث العربی، ج1-3، چاپ سوم.


20. ملاصدرا، محمدبن ابراهیم شیرازی (1382). الشواهد الربوبیه. قم: انتشارات مطبوعات دینی.