زمينه و هدف: ويژگي‌هاي خاک و روش‌هاي مديريتي مي‌توانند بر رشد و عملکرد گياه در مناطق کشاورزي تاثيرگذار باشند. کشاورزي ديم يک روش غالب کشاورزي در جهان است که حدود 80 درصد از زمين هاي زير کشت جهان و 67 درصد از زمين هاي کشاورزي ايران را پوشش مي دهد. بيشتر اراضي ديم در نواحي شيب دار و در امتداد شيب خاک ورزي مي شوند که روشي نادرست بوده و فرسايش آبي را تسريع مي کند. کنترل فرسايش خاک و ذخيره آب بارندگي در خاک اولين گام براي حفظ منابع خاک و آب و افزايش عملکرد محصول در اراضي ديم است. تغيير جهت خاک ورزي از امتداد شيب به خط کانتور و حفظ بقاياي محصول مي تواند بر اتلاف آب، افزايش کارآيي مصرف بارندگي (PUE) و عملکرد محصول در مناطق ديم تأثير بگذارد. اين مطالعه به منظور بررسي تأثير جهت خاک ورزي و سطح مصرف مالچ بر کارآيي بهره مندي بارندگي در کشتزارهاي ديم گندم انجام گرفت. روش پژوهش: اين مطالعه در زمين‌هاي ديم با خاک لوم شني با شيب 10 درصد در غرب استان زنجان انجام شد. آزمايش‌هاي صحرايي در دو جهت خاک‌ورزي: در امتداد شيب و خطوط کانتور و پنج سطح مصرف مالچ کاه گندم (شاهد، 25، 50، 75 و 100 درصد) با سه تکرار انجام شد. داده هاي بارش (ارتفاع، مدت و شدت) از ايستگاه هواشناسي کشاورزي واقع در دانشگاه زنجان در فاصله حدود 800 متري از مزرعه مورد مطالعه گرفته شد. گندم زمستانه در اوايل پاييز در کرت ها کشت و اوايل تابستان برداشت شد. هدررفت آب از کرت ها براي هر رويداد بارندگي حاصل از رواناب در کرت ها در طول دوره رشد نه ماهه اندازه گيري شد. عملکرد دانه گندم براي هر کرت تعيين شد و بر اين اساس راندمان مصرف بارندگي (PUE) بر حسب کيلوگرم در هکتار بر اساس عملکرد دانه گندم (کيلوگرم در هکتار) به ازاي هر بارندگي موثر در طول دوره رشد محاسبه شد. خصوصيات خاک و مالچ کاه گندم با استفاده از روش هاي مرسوم در آزمايشگاه تعيين شد و از آناليز واريانس براي تعيين اثر مستقل جهت خاک ورزي و سطح مصرف مالچ کاه و برهمکنش بين دو عامل استفاده شد. يافته ها: 82 رويداد بارشي در طول يک دوره 9 ماهه رشد گندم زمستانه در منطقه رخ داد که ميزان بارندگي 88 درصد از آن بود. بيشتر بارندگي ها در ماه اکتبر اتفاق افتاد که منجر به بيشترين تلفات آب در کرت ها شد. هدررفت آب در خاک ورزي روي خطوط تراز 14 درصد کاهش يافـت و مقدار عملکرد دانه گندم و کارآيي بهره مندي بارندگي 6 درصد افزايش پيدا کردند. با اين وجود، در هر دو روش مصرف مالچ موجب کاهش هدررفت آب، افزايش عملکرد دانه و کارآيي بهره مندي بارندگي شد. اثر متقابل معني داري بين دو عامل فقط براي عملکرد دانه گندم مشاهده شد. بيشترين کاهش هدررفت آب در سطح 100 درصد مصرف مالچ در هر دو جهت خاک ورزي: موازي شيب (3/63 درصد) و روي خطوط تراز (64 درصد) بود. بيشترين مقدار عملکرد دانه (25/2 تن در هکتار) و کارآيي بهره مندي بارندگي (87/7 کيلوگرم در ميليمتر در هکتار) در تيمار 75 درصد مالچ بود که به ترتيب معادل 27 و 34 درصد نسبت به شاهد افزايش داشت. نتيجه گيري: نتايج بيانگر نقش مؤثر مصرف مالچ در حفظ آب بارندگي و افزايش عملکرد محصول در هر دو جهت خاک ورزي در کشتزارهاي ديم گندم بود. اين شاخص مي تواند تحت تأثير جهت خاک‌ورزي و کاربرد مالچ کاه گندم در اراضي ديم باشد. اين دو روش مديريتي عوامل مستقلي هستند که به شدت بر عملکرد دانه گندم و در نتيجه بر PUE تأثير مي‌گذارند. به طور کلي بر اساس نتايج اين پژوهش بکارگيري خاک ورزي روي خطوط تراز و مصرف مقدار مناسب مالچ نقش مؤثري در حفظ آب و خاک و افزايش توليد در کشتزارهاي ديم دارد. Manuscript profile