این مقاله، به بررسی نسبت میان دو مفهوم خودشیفتگی و اینستاگرام می‌پردازد و نقش شبکه‌های اجتماعی را در ایجاد یا افزایش خودشیفتگی از پیش موجود افراد بررسی می‌کند. علاوه بر بررسی نظرات کریستوفر لش درباره جامعه مدرن و خودشیفتگان دوره و زمانه ما، با وام گرفتن از نظریات زیگموند فروید که دو نوع خودشیفتگی اولیه و ثانویه را مطرح کرده است و همچنین نظریه جامعه نمایشی اروینگ گافمن نسبت اینستاگرام و خودشیفتگی را سنجیدیم، در این بین نظریات بودریار یکی دیگر از نظریات کارگشا در به پیش بردن این پژوهش بوده است. براساس نتایج و نظریه‌های به کار گرفته شده در این پژوهش مشخص شد که بخش عظیمی از توجه فرد در امور زندگی صرف این می‌شود که بازخورد مثبتی از خود برای دیگران ایجاد کند. تمایلات خودشیفتگی تقریباً در همه افراد وجود دارد و اینکه امروزه اینگونه خصلت‌ها بیش‌تر قابل لمس شده است از آنجا ناشی می‌شود که رسانه‌های اجتماعی به ویژه اینستاگرام به یکی از برنامه‌های رایج و همه‌گیر تبدیل شده است و ویژگی‌های این رسانه‌ها امکان بروز و ظهور پدیده‌هایی چون خودشیفتگی را میسر ساخته است Manuscript profile