میرزادۀ‎عشقی از شعرایی است که بخش بزرگی از ارزشهای ادبی او، مرهون نقش‎آفرینی فضا و عناصر مکتب رمانتیسم است. روحیّه انقلابی‎‎گری، بخشی از تاثیر‎‎های این مکتب در سروده‎های اوست.رئالیسمنیز، یکی از بنیادیترین مکاتب هنری است که در اواسط قرن نوزدهم به‎سرعتگسترش‎یافت. پرهیز از تخیّل و پرداختن به واقعیّتهای عالم بیرون، از اساسیترین اصول این مکتب بود و شاعرانزیادی از جمله فرّخی یزدی را به سوی‎خود‎کشاند. صراحت بیان، نکوهش و نقد انقلابی جامعه ، نشان از رئالیسم تند فرّخی داشت. این مقاله با روش توصیفی – تحلیلی محتوا، با استخراج و بررسی مفاهیم انقلابی‎گری و نقد خشونت‎آمیز جامعه در اشعار این دو شاعرگرانقدر به این نتیجه می‎رسد که شاعران انقلابی عصر مشروطه تا اندازه‎ای از رسالت فرهنگی خویش که بیداری نرم افکار وایجاد انقلاب روحی و درونی در انسان است غافل‎شدند. براین اساس، به نظر میرسد همۀ تلاش این شاعران، در جهت تقویت انقلاب مشروطه در اندک زمانی به‎خاموشی‎گرایید. این شاعران درگیر حرکات انقلابی توام با خشونت بیرونی جامعه شدند و به آماده‎سازی فرهنگی این تحوّل توجّه‎نکرده‎اند. واضح‎است که خشونت بی‎هنگام وبدون بستر لازم، نه تنها به جامعه خدمتی نمی‎کند، بلکه احتمال اینکه به خشونتی دیگر منتهی گردد بعید به نظر نمی‎رسد. بنابراین چنین جوامعی بیش از آنکه به شاعران انقلابی نیازمند باشند، به شاعران فرهنگساز محتاج می‎باشند. Manuscript profile

مکتب رئالیسم یکی از بنیادی‎ترین مکاتب هنری است که در اواسط قرن نوزدهم در فرانسه ظهور‎کرد و به‎سرعت گسترش‎یافت. پرهیز از تخیّل و الهام‎های درونی رمانتیک‎ها و پرداختن به واقعیت‎های عالم بیرون از اساسی‎ترین اصول این مکتب بود که شاعران، نویسندگان و هنرمندان را به‎سوی‎خویش‎کشاند. در ایران نیز همگام با حرکت‎های مشروطه‎خواهان، شاعران و نویسندگان به مسائل اجتماعی و انحطاط و عقب‎ماندگی کشور، توجه نشان دادند. عصر مشروطه را باید نقطه عطفی در ورود شعر به حوزۀ زندگی مردم و مسائل جامعه و متمایل شدن آن به واقع‎گرایی دانست. از میان شاعران این دوره، فرّخی یزدی با گرایش شدید به آزادی‎خواهی وحمایت از کارگران وکشاورزان، به اوضاع کشور توجه نشان داد. هدف این پژوهش نخست؛ معرفی عناصر اصلی رئالیسیم در اشعار فرّخی یزدی وسرانجام؛ تحلیل اشعار فرّخی برمبنای اصول وقواعد آن مکتب است. Manuscript profile